Als bestuurder hebben afgelopen maanden voor mij vooral in het teken gestaan van de kostenstijging voor 2010 in het welzijnswerk. Het gevolg van een CAO die net voor de crisis is afgesloten. Voor de werkers in welzijnsland een prachtige en feitelijk ook welverdiende CAO. Voor werkgevers problematisch. In 2010 komt een salarisverhoging van 2 procent, eindejaarsuitkering van 3,7 procent, de reguliere trede stijgingen van rond de 2 procent, stijging van werkgeverslasten en pensioen van 1,6 procent. Daarbij geeft de gemeente Den Haag voor 2010 geen trend door zoals in vrijwel alle gemeenten het geval is. In onze organisatie gaat het over miljoenen die bespaard moeten worden.
We hebben de begroting sluitend maar wel ten koste van werkgelegenheid door het niet verlengen van arbeidscontracten, een vacaturestop en het stoppen of vertragen van diverse ontwikkelingen in ICT, deskundigheidsbevordering en marktonderzoek. Je móet als bestuurder, maar dit soort ingrepen zijn beslist niet leuk. En dan moeten de bezuinigingen nog komen.
Bezuinigingen als gevolg van de crisis, mondiaal veroorzaakt door de banken. En als ik de meeste economen moet geloven staan wij pas aan het begin van de crisis. “The big bang” wordt door sommigen al eind dit jaar verwacht. Dit ondanks de enorme investeringen in banken door overheden die dit weer financieren met geld van de burgers. Nu al en zeker binnenkort staan vele burgers werkloos op straat en zien zij hun inkomen dalen met voor grote groepen (zeker van boven de 50 jaar) geen perspectief. Hierdoor zal, en dit is geen voorspelling maar zeker weten, het beroep op het welzijnswerk stevig toenemen. Aan de andere kant zijn heel wat politieke partijen voornemens stevig op het welzijnswerk te bezuinigen. De burger moet het maar helemaal zelf uitzoeken. Zo werkt de markt ook.
En dan al die problemen die wij in dit land hebben met probleemjongeren. Al die criminelen en straatterroristen. Het is verschrikkelijk allemaal. Zwaar straffen, opsluiten, zero tolerance.
Er is crisis dus geen softe benadering door softe werkers van softe instellingen. Wij kunnen ons geld wel beter gebruiken. Want er is crisis. Crisis ja. Maar wel veroorzaakt door een handvol krijtstrepen die er op mondiaal niveau een gigantische rotzooi van hebben gemaakt.
Nu eens geen Marokkaanse jongeren. Precies, de types waar wij mijnheer tegen zeggen. Die recent door enorme financiële bijdragen van overheden -lees de burger- op de been zijn gehouden. En verdraaid het gaat weer beter met ze. Wat zeg ik, het is op dit moment weer de meest winstmakende sector. En ze doen precies weer hetzelfde als voor de crisis: Graaien. In Amerika reserveren financiële instellingen miljarden dollars voor bonussen. Ook in Nederland wordt weer gegraaid en niet zo zuinig ook. Wordt ons nu zand in de ogen gestrooid? Want ik hoor geen politieke partij over zero tolerance, opsluiten, keihard aanpakken of desnoods het land uit met die graaiende krijtstrepen.
Sorry, ik weet het, ik spring van de hak op de tak maar het moest er even uit. Nu lekker ontspannen op vakantie.
Dik Hooimeijer (1954) is lid van de raad van bestuur van Stichting MOOI, een welzijnsorganisatie in Den Haag, Zoetermeer en omstreken. Binnen de organisatie heeft hij Marketing & Innovatie als aandachtsgebied. Sinds 1975 is hij werkzaam in de welzijnssector. Hij noemt zichzelf een absoluut welzijnsdier, maar is ook een oprecht criticaster. Naar zijn oordeel is het welzijn te weinig innovatief en speelt het niet altijd in op de tijdgeest.
