Een paar maanden verder, weet ik nu dat mijn weerstand niet te maken heeft met het woord ‘kwetsbaar’ maar met de manier waarop we kwetsbare burgers wegzetten als doelgroep. En daarmee onderscheid maken tussen kwetsbare burgers en niet-kwetsbare burgers. En onszelf als professionals als de niet-kwetsbaren beschouwen.

Maar ook wij zijn kwetsbaar. Ook jij. En er is helemaal niks mis met kwetsbaar zijn. Kwetsbaarheid maakt juist ieder mens uniek. In jouw kwetsbaarheid laat je zien wie je bent.

Een tijdje geleden leerde ik Brene Brown kennen. Als onderzoeker naar schaamte zegt ze een aantal hele mooie dingen over kwetsbaarheid. Dit is de link naar haar imponerende TED talk >>

Zij zegt: ‘Schaamte is een intens pijnlijk gevoel of ervaring als gevolg van de overtuiging dat we niet goed genoeg zijn en het daarom niet waard zijn dat er van ons gehouden wordt.’

Schaamte kan diepe angst oproepen: angst om je zichtbaar te maken, angst om te netwerken, angst om in het diepe te duiken, angst om te ondernemen.

Schaamte gedijt door geheimhouding, bescheidenheid, alles alleen willen doen, anonimiteit, stilletjes tussen het publiek zitten, stilzitten

En dan zegt Brene iets moois: het antwoord op schaamte is volgens haar kwetsbaarheid, je gevoelens van angst erkennen en tonen. Erover praten. Schaamte ontstaat tussen mensen en moet daar ook geheeld worden met compassie, begrip en liefde. Brene zegt: ‘Kwetsbaarheid is de kraamkamer van creativiteit, innovatie en verandering.’

En dan hebben we het nu niet over kwetsbare burgers maar gewoon over ons, over mijzelf, over jou. Schaamte en kwetsbaarheid is van iedereen. Dat maakt dat we allemaal heel dicht bij elkaar staan: burgers en professionals, wij samen, jullie en ik.

Wederzijdse openheid over je kwetsbaar voelen is dan soms precies dat wat er nodig is.

Maar durven wij dat? Durven wij als professionals onze eigen kwetsbaarheid te zien en dit te delen met onze klanten?

Ik ben benieuwd naar jouw ervaring!