Zijn de ouders van de daders wel goede opvoeders? Betrokken bij hun kinderen? In het geval van de grensrechter werd gesuggereerd dat sommige ouders zelden of nooit langs de lijn stonden als hun kroost moest voetballen. Hiermee de indruk gevend dat als je dat niet doet, je onvoorwaardelijk uit de ouderlijke macht dient te worden gezet.

Niet zo lang geleden was ik met mijn zeven vrienden een lang weekend in Barcelona. Met ons achten hebben we zo’n 35 jaar gevolleybald. In dat weekend kwam het gesprek op onze jeugd. Onze ouders hebben nooit langs de lijn gestaan bleek. We komen alle acht uit een Haags arbeidersmilieu. Nooit een papa of mama langs de lijn gezien. Onze ouders wisten niet eens wat we precies leerden, laat staan dat ze present waren op tafeltjesavonden. Niemand van ons werd voorgelezen voor het slapen gaan. En toch zijn we allen liefdevol opgevoed, was onze conclusie. Niemand van ons is het criminele pad opgegaan. Kwajongens soms maar nooit echte narigheid. Ik ga niet beweren dat wij als voorbeeld dienen van de jeugd van toen. Ook toen liepen er etters en gekken rond.

Het was wel een andere tijd. We speelden op straat. Het domein van de opgroeiende jeugd.
Het leven was overzichtelijk. Geen internet, mobiele telefoon, 200 netten televisie, sociale media. Op woensdagmiddag Pipo de clown, op zaterdag Swiebertje. Er waren twee netten. De basisschool op de hoek. Huiswerk aan de eettafel omdat we nog geen eigen kamer hadden. Overzichtelijk en veilig om in op te groeien. We werden niet gebrainwasht door de commercie. Er was sociale controle en tolerantie naar de jeugd.

Dat is nu wel wat anders.

De jeugd staat bloot aan een spervuur van informatie. Op internet is alles te halen en te zien. Kinderen bestoken elkaar in afzondering van de eigen kamer met vreselijke verwensingen. Het bedrijfsleven doet er alles aan de jeugd als consument op te voeden. Merken bepalen wie je bent. Zonder merken ben je een loser.

De jeugd heeft het razend druk. Ze moet van alles. Van hun ouders, want ook die willen er bijhoren dus: hup naar pianoles. Door ze alles te geven ben je een goede ouder. Helemaal als je daar gestresst achteraan rent. Dus langs de lijn, voorleesmoeder, ouderraadpapa. Betrokkenheid tonen. En ze mogen niets missen noch tekort komen. En al rijdend in de spits richting pianoles en judo worden mede weggebruikers door papa of mama – stijf van de stress – verrotgescholden. Dat weer wel.

Wat ik poog te zeggen is dat goed ouderschap niet moet worden afgemeten aan wat er in de kinderkamer staat of dat ouders langs de lijn staan. Een tandje minder is wellicht beter. Het gaat primair om liefdevol opvoeden. En er is ‘de wereld’ rond het kind die bepaald niet liefdevol en rustig is. Mischa de Winter roept op tot de pedagogisch civil society. Precies.
Natuurlijk zijn ouders eerst verantwoordelijk. Maar niet alleen. Wij als volwassenen zouden ook meer moeten nadenken als we praten over en kijken naar de jeugd.

Dat geldt ook voor de media dunkt mij.