Het meest wonderbaarlijke en bijzondere wat ik mee mocht maken was een Bacciceremonie in een dorp waar nauwelijks toeristen komen. Wat me opviel was de gigantische hoeveelheid alcohol die weggewerkt werd tijdens en na de Boeddhistische zegeningen. In Nederland is alcohol één van de triggers bij huiselijk geweld en nieuwsgierig als ik ben wilde ik weten hoe dit in Laos zijn uitwerking heeft. De informatie die ik kreeg is niet wetenschappelijk onderzocht noch gestaafd door cijfers maar niemand kende huiselijk geweld voorvallen. Verklaringen daarbij: Mensen leven zo dicht op elkaar in gemeenschappen dat problemen snel gesignaleerd worden en daardoor niet escaleren. Alcohol wordt door iedereen gedronken (man, vrouw, jong en oud) en is een sociaal gebeuren. Verder slaat men elkaar niet omdat dit geen oplossing is voor problemen. Nu puzzelt het mij nog steeds hoe het komt dat wij zo’n hoog aantal huiselijk geweldzaken kennen. Ook wij wonen dicht op elkaar, gebruiken alcohol vaak in sociaal verband en ik ken nauwelijks mensen die denken dat slaan een oplossing is voor een probleem. Een interessant vraagstuk waar waarschijnlijk geen antwoord op te geven is. Wie het weet mag het zeggen…

In Vietnam werd ik ontzettend vaak benaderd door jongeren die graag beter Engels wilden leren spreken. Wanneer ze naar mijn werk vroegen viel me op dat niemand wist wat social work is. Ook na uitleg bleef hun uitdrukking blanco. Toch zag ik in Vietnam schrijnende problemen. Een schokkend voorbeeld: Het verkeer is vreselijk, nauwelijks regels waardoor het een soort recht van de sterkste wordt. Het aantal dodelijke ongevallen is hoog en ik had al verhalen gehoord over hoe men daarmee omgaat. Ik kon het niet geloven tot ik het zelf meemaakte. Een brommer (waar er tallozen van zijn) was aangereden op de snelweg, de bestuurder lag dood te gaan op de rijbaan. De twee wagens die erbij betrokken waren reden weg zonder de man eerste hulp te verlenen. Niemand stopte en ook mijn taxichauffeur reed door. Reden hiervoor: mensen zijn niet verzekerd en kunnen de ziektekosten niet betalen. Om zelf niet in de problemen te komen kun je beter gewoon doorrijden en iemand laten sterven. Verbijsterend.

Een prachtige reis, maar ook genoeg stof om na te denken en te relativeren, zonder de problemen in Nederland te willen bagatelliseren. Ik zal niet meer mopperen over de zorgpremie die ik betaal omdat hiermee ook minder draagkrachtigen mee geholpen worden. Misschien moeten we ook het alleen drinken maar gaan verbieden: drink met maten.

Tineke van Uden (1965) werkte in haar gevarieerde loopbaan met jongeren in de jeugdhulpverlening zoals opvangcentra, internaat, op straat en in het sociaal cultureel werk. In het volwassenenwerk deed zij ervaring op in de vrouwenopvang en stapte daarna over naar het maatschappelijk werk. Inmiddels is zij zelfstandig onderneemster en traint en adviseert organisaties rondom outreachende hulpverlening. Daarnaast is ze parttime docent Sociale Studies ben bij Avans Hogeschool ’s Hertogenbosch.