Lees hier meer blogs van William Miero >>

De gebruikelijke aanpak komt erop neer dat wanneer bewoners klagen over overlast, jongeren wordt verzocht door politie of jongerenwerk, daar mee te stoppen. Een klacht van een volwassen bewoner weegt over het algemeen zwaarder dan het belang van een jongere. In kleine steden waar de klager korte lijnen heeft met een wethouder of burgemeester is dat helemaal het geval.

Vervolgens wordt geïnventariseerd wat de jongeren eventueel zouden willen en volgt er een gesprek met iemand van de gemeente. Of er wordt een gesprek georganiseerd op het stadhuis of een sfeerloze zaal waar de twee kampen, volwassen en jongeren, tegenover elkaar zitten. Dat creëert meteen een spanning. Het overleg wordt voorgezeten door iemand van de gemeente. De gemeente bepaalt of en wat er met de wensen van de jongeren kan worden gedaan. En wat ik eerder liet weten, wegen de belangen van volwassenen, vaak de klagers, zwaarder dan die van de jeugd.

Er wordt geen oplossing gevonden of een oplossing die vooral recht doet aan het belang van de klager. Een wethouder of een jongerenwerker zijn niet neutraal en zullen zelden tot een oplossing komen waar beide partijen echt blij van worden. Hoogstens wordt er een kwetsbaar compromis bereikt waar niemand een gat van in de lucht springt.

Om die reden ben ik me meer gaan verdiepen in mediation. Ik denk dat een onpartijdige mediator in conflictsituaties in veel gevallen de verschillende partijen kan ondersteunen bij het vinden van een oplossing waarbij recht wordt gedaan aan de wensen van jong en oud. En kenmerkend voor meditation is, dat er niet meteen naar een concrete oplossing wordt gezocht, maar er eerst wordt gekeken wat de verschillende belangen zijn. De tegenstrijdige, maar vooral ook de gemeenschappelijke.

Ook denk ik dat we creatief moeten zijn in het vinden van geschikte settings. In Oss ben ik een keer met een groep jongeren waar klachten over waren, ’s avonds bij de klagers thuis op de koffie gegaan. Er ontstond een ontspannen en constructieve sfeer. Iets wat ik in die situatie niet snel bereikt zou hebben wanneer het gesprek op het stadhuis plaats had gevonden. Buiten de gebruikelijke denkkaders treden. Zo kan ik me bijvoorbeeld ook voorstellen dat je met twee vertegenwoordigers uit een jongerengroep, twee volwassenen en een mediator een limo of busje in stapt, gaat rijden en weer terugkomt als er een oplossing is gevonden. Tussendoor ergens samen een broodje eten. Het gezelschap kan aangevuld worden met medewerkers van de gemeente en politie. Een goede sfeer zal eerder leiden tot een constructieve oplossing.

We moeten af van standaard aanpakken, beseffen dat elke situatie anders is en op zoek gaan naar het gemeenschappelijk belang.

William Miero (1964) houdt zich bezig met advisering, projectontwikkeling en uitvoering op het gebied van Jeugd & Jongerenwerk, Jeugd & Veiligheid en Leefbaarheid. In 1993 is hij als jongerenwerker in Oss begonnen en momenteel actief als zelfstandige met name in de Randstad en midden Nederland. Jeugd is zijn passie en onder het motto ‘vrijheid binnen grenzen, voor jongeren en jongerenwerkers’ is hij voortdurend met collega’s en partners op zoek naar mogelijkheden om jongeren een plek te geven in de samenleving.