Lees hier meer blogs van Dik Hooimeijer >>
Bijvoorbeeld jongeren die de gevolgen van de nieuwe Wajong regeling zullen voelen, hebben ook te maken met minder begeleiding/ondersteuning, bezuinigingen op jeugdzorg en persoonsgebonden budget, passend onderwijs, korting op de geestelijke gezondheidszorg, versobering armoedebeleid e.d. Volgens Asscher slaan op alle fronten de ankers los. Zo ontstaat een ander land. Minder beschaafd.
We zien die ontwikkeling in het welzijnswerk ook. Al eerder heb ik in mijn blogs aangegeven dat we enerzijds te maken hebben met (gemeentelijke) bezuinigingen op het welzijnswerk en anderzijds een toename zien van hulpvragen. De druk op het welzijnswerk zal alleen maar toenemen. In die zin ben ik het natuurlijk volkomen met Asscher eens. Het is domweg zorgelijk te noemen. Hij zegt in het artikel dat dit bepaald geen ‘linkse’ gevoelens zijn. Ook vanuit rechtse hoek gruwt men van deze maatregelen volgens Asscher.
Ik moest daarbij denken aan het toenemend aantal puissant rijken onder andere in Amerika die de overheid oproepen de belasting voor rijken maar gewoon stevig te verhogen. Ook in een aantal Europese landen wordt dit door een aantal gefortuneerden geroepen. Haal het maar bij ons weg is hun statement. Maar dit terzijde.
Toch stelt Asscher mij verderop in het artikel stevig teleur. Hij bekritiseert het kabinet van ‘bonentellen’. Het gaat alleen maar om de boekhouding. Als ‘oplossing’ stelt hij het kabinet voor een minister aan te stellen die er voor gaat zorgen dat de verschillende bezuinigingsmaatregelen beter op elkaar worden afgestemd. Dus dat niet een beperkte doelgroep alle rekeningen mag betalen.
Een minister!?! Dat zal allemaal wel strategisch zijn maar deze wethouder is óók van de financiën. Ook hij moet de begroting laten kloppen. Ook hij heeft ingestemd met uitgaven (en dat zijn er nogal wat in Amsterdam) die meer in stenen gaan dan in mensen. Net zoals zijn collega’s in de andere grote steden. En ook in Amsterdam is het collegeakkoord heilig. Niet anders dan hier in Den Haag. Ik sprak onlangs met een Haagse partijgenoot van Asscher. Ik sprak hem daarbij aan op de gemeentelijke bezuinigingen. ‘Ja, ja inderdaad vervelend allemaal. Maar het collegeakkoord hè. We moeten schipperen’.
Het zal wel.
Ik zou Lodewijk Asscher het volgende willen zeggen: Je had ook met je vuist op tafel kunnen slaan in het college. Dan maar rustiger aan met investeren in stenen of wat dan ook. Dan maar geen sluitende begroting. Neem een eigen verantwoordelijkheid. Mobiliseer je partij collega’s in de andere grote steden. Burgerlijke ongehoorzaamheid. Zet de boel onder druk als je niet verantwoordelijk wilt zijn voor dit afbraakbeleid van het kabinet. Blaas desnoods de boel dan maar op.
Lodewijk Asscher, je hebt heel goed door wat de maatregelen voor gevolgen hebben voor de onderkant van de samenleving. Maar een minister voor afstemming? Je gelooft het toch zelf niet hoop ik.
Dik Hooimeijer (1954) is binnen Stichting MOOI, een welzijnsorganisatie in Den Haag en Zoetermeer, onder meer verantwoordelijk voor Marketing, Innovatie en Projecten. Sinds 1975 is hij werkzaam in de welzijnssector. Hij noemt zichzelf een absoluut welzijnsdier, maar is ook een oprecht criticaster. Naar zijn oordeel is welzijn te weinig innovatief en speelt het niet in op de tijdgeest.
