‘Marleen is net zo vertrouwd als mijn eigen kind’, zegt mijn vader. In plaats van Marleen krijgen mijn ouders vanaf deze maand een alfahulp, een hulp in het huishouden zonder vast contract. En dan mogen ze nog blij zijn ook, want bij een groot deel van de 50.000 andere ouderen die hun vaste hulp verliezen, is het nog maar de vraag wat ze er voor terug krijgen.
Volgens schattingen van de Abvakabo FNV verliezen op dit moment zo’n 25.000 hulpen hun vaste baan en krijgen ze daarvoor in de plaats een freelance contract als alfahulp aangeboden. Als dank voor jarenlang betrokkenheid bij hun cliënten staan ze op straat.
Intussen neemt het personeelstekort op allerlei plekken in de zorg toe, blijkt uit een recent arbeidsmarktrapport van het ministerie. Daar moet het nieuwe Mobiliteitscentrum van staatssecretaris Jet Bussemaker dan weer uitkomst voor bieden. Dit centrum, waar de staatssecretaris maar liefst 40 miljoen euro in steekt, moet voorkomen dat werknemers de zorg verlaten. De vraag is of dat lukt als er zo’n groot aantal verzorgenden en hulpen in de huishouding de laan uit wordt gestuurd. En de onheilstijdingen over nieuwe ontslagen bij de thuiszorg volgen elkaar nog op.
De eerste meldingen bij het nieuwe Meldpunt Indicatiestelling van Zorgbelang Nederland leveren op dit moment een verontrustend beeld op. Cliënten klagen over de indicatiestelling die vaak telefonisch verloopt, het gebrek aan deskundigheid bij de indicator en er zijn klachten over wisselende en onkundige alfahulpen. Lees bijvoorbeeld het artikel ‘Terug achter de geraniums’ elders in dit nummer.
Een verontrustend plaatje: verzorgenden staan op straat, instellingen raken in de problemen en bij hun klanten groeit onvrede en onduidelijkheid. De Wmo, die het zorg- en welzijnsaanbod beter op elkaar zou moeten afstemmen en de actieve burger zou moeten ondersteunen, heeft voorlopig vooral drama’s tot gevolg. Een gevoel van onbehagen overheerst.