Lees hier meer blogs van Teun Hofmeijer >>
Ik heb een niet te onderdrukken reflex wanneer pedagogen uitspraken doen. Dat is heel hard ‘RAARRRRR!’ roepen. Als genoegdoening. Voor mijn ouders, beiden leraar. Voor al die kinderen. Voor iedereen die de afgelopen decennia gezucht heeft onder de mammoettankers stront die pedagogen over het onderwijs en de opvoeding hebben uitgereden. Genoegdoening voor mijzelf, die naar al het gekanker moest luisteren.
Niet verwonderlijk dat ik Micha op voorhand wantrouwde. Maar ik ben om. Hij is een man naar mijn hart. De Winter is in staat heel kernachtig en wetenschappelijk onderbouwd al die dingen op te schrijven die we eigenlijk al wisten, maar liever vergeten. ‘Kinderen hebben rust, reinheid en regelmaat nodig’. ‘Opvoeden doe je bij voorkeur samen met anderen’.
Als ik Micha lees, wordt ik meegevoerd naar een oergevoel. Toen pedagogen nog niet bestonden en corrigerende tikken nog niet werden geregistreerd. Toen de buurt nog een groot centrum voor jeugd en gezin was. En het leven simpel en overzichtelijk. Door de regels van zijn boeken heen zingt de eenvoud en eerlijkheid je toe, als een koortje van Bach. Het is… de naakte waarheid.
En dat is niet onopgemerkt gebleven. De Winter is een graag geziene gast in het congrescircuit. Is stel me zo voor dat dit het toppunt van geluk moet zijn. Weten hoe het anders moet, en een podium hebben om deze visie uit te dragen. Overal in het land volle zalen met aandachtig luisterende ouders, leraren, welzijnswerkers, jeugdzorgers en gezagsdragers. Allen hunkerend naar richting. Hongerig naar oplossingen.
Afgaand op het daverende applaus na zijn speeches, is het heel goed mogelijk dat zijn werk het begin is van een nieuwe koers. Wat zou dat mooi zijn. Zou Micha het doorhebben? En zou hij het durven geloven? Wanneer hij ’s avonds in de auto terug naar huis rijdt, met de bos bloemen en fles wijn van het zoveelste congres op de achterbank. Wanneer het applaus wegsterft onder het rustgevende gezoem van de Volvo stationcar; welk gevoel overheerst dan? Voldoening of vermoeidheid?
Ik vrees het laatste. De Winter is namelijk niet dom. Geboren en getogen in Oss, waar Mao je met de paplepel wordt ingegoten, weet hij heel goed hoe applausmachines en volkscongressen werken. Hoe harder het publiek klapt, des te meer de dingen bij het oude blijven. En zo rijdt de strontkar door. Arme Micha. Wee ons.
Teun Hofmeijer (1977) is opbouwwerker in Oldenzaal en bestuurslid van Code 2.0, beroepsvereniging voor opbouwwerkers en wijkontwikkelaars. Hiervoor was hij journalist in Zuidelijk Afrika, maar ook horecaportier, geluidstechnicus, fabrieksarbeider, secretaresse en marktkoopman bij de groente- en fruitmaffia. ‘Opbouwwerk is een logisch vervolg. Een fantastisch vak waar je door tussen mensen te staan en naar hun verhalen te luisteren zicht krijgt op het organisme dat “de gemeenschap” heet.’
Met name de reactie nummer 2 van de heer de Winter spiegelt de kleinzieligheid van het ego die de ‘deskundigen’ der pedagogie en/of predikers van agogisch werken nieuwe stijl ten toon spreiden. En het meest verbijsterende is dat vele veldwerkers zich nog steeds laten verleiden om naar de seminars en congressen te gaan, waar ze zich in een soort collectieve zelfkastijding de les laten lezen door mensen die het nooit langer dan 1 uur in een achterstandswijk uithouden.
Oude wijn in nieuwe vaten.
Theoretici als Achterhuis in de jaren ’80 en van het Lans anno nu, die het fundament leggen voor de kaalslag van het welzijnswerk drt zijn weerga niet kent.
Dat het kind met het badwater wordt weggegooid nemen ze op de koop toe. Mede dankzij vorstelijke honoraria van zo’n 1500 euro per optreden. Zo word ik in mijn gemeente geconfronteerd met een wethouder die simpelweg alle wijkcentra dicht gooit met een verwijzing naar… de heer van der Lans. Chapeau! En als de directie van de plaatselijke welzijnsorganisatie aan die destructie meewerkt met het motto “Mensen voor stenen”( die mensen zijn het personeel dat even later de laan uitgaat) is de cirkel rond, en lijkt van der Lans zowaar gelijk te krijgen. Is welzijnswerk werkelijk die papieren tijger? Het is een mokerslag in het gezicht van al de veldwerkers die het verschil maken in buurten en wijken , die lak hebben aan het methodenfeticisme van managers en directies, Die nauwelijks een stem hebben in het nieuwste welzijnsdebat, omdat ze geen tijd nemen om in te gaan tegen het papegaaiengedrag van leidinggevenden
beleidsmensen en politici, die altijd met de nieuwste ‘good practice’ van het laatste congres de boel in het honderd laten lopen.
Voor mij de de hoogste vorm van cabaret.
Want let wel, hier spreekt geen cynicus, daarvoor ken ik teveel basispraktijken die het verschil weten te maken!
Teun, schrijf je columns en weet dat je supperters hebt , die uitkijken naar iedere nieuwe column van jouw hand.
Daan V.
Ook hier bewijst de gescheidenis zich! De drie wijzen kwamen uit het oosten.
De blog van Teun roept oorsprong op die ik als aankomend beroepskracht kan beamen.
Beroepsopvoeder staat netter als Agogisch medewerker.
Was het maar waar dat opvoeders handelde als vroeger in goede zin te verstaan.
Laat mijn vakgebied dan bestaan uit het aansturen of suggesteren van ouders en verzorgers die probelmen ondervinden.
Hulp bieden waar nodig is.
Tja als sociaal pedagoog en mede-opvoeder met Micha en veel andere pedagogen en psychologen ouders in de ouderparticipatiecreche weliswaar in de jaren ‘ 80 voel ik me wel aangesproken. Laat ik nu pedagogiek zijn gaan studeren uit pure interesse voor en nieuwsgierigheid naar kinderen…… Maar ik ben geboren en getogen in het Westland en ben geen ‘publiek figuur, misschien scheelt dat.
Beste Teun, dank voor je warme empathie: ik heb een zwaar leven… Slechts twee kleine opmerkingen. (1) Als pedagogen pedagogen worden omdat er iets aan hun eigen opvoeding heeft gemankeerd, hoe zit dat dan met opbouwwerkers? Hebben ze geleden onder sociaal isolement in hun buurt, of mochten ze niet genoeg Bob-de Bouwer spelen? (2) Graag wel bij de feiten blijven. Ik heb geen Volvo-stationcar.