Dat lijkt me al sterk, maar mocht dit toch jullie eindoordeel blijven, dan heeft ze gezien haar arbeidsverleden nu tenminste recht op WW. Verder loopt de betalingsachterstand van de huur nogal op en is er geen geld voor boodschappen, maar dat er verder nog iets is; nee, ik zou het niet kunnen zeggen.

Hoewel ik nu al ruime ervaring heb in het bellen met instanties zoals het UWV, zet zo’n doordeweeks telefoontje mij zo nu en dan toch nog voor verrassingen. Zeker zijn er medewerkers die oprecht meedenken in het aanpakken van gerezen problemen rond de uitkeringen die door het UWV verstrekt worden. Maar op het moment dat ik dan weer een medewerker type ijskonijn aan de lijn heb, sta ik toch nog altijd versteld. Het zijn haar zaken niet, nee, dat is me duidelijk, maar ik wil het toch een beetje ook haar zaak maken. Hoe denkt zij dat je je vaste lasten betaalt als je geen inkomen hebt en de sociale dienst en het UWV naar elkaar wijzen als de partij die het maar moet regelen? Daar hoeft ze niet op in te gaan. ‘Goedemorgen’, klinkt het nog en dan is de verbinding verbroken.

Misschien is het ook een beetje flauw van mezelf om zulke vragen voor te leggen, maar ik zou het toch wel erg prettig vinden als de menselijke maat gehanteerd kan worden als het om mensen gaat. Eigenlijk moeten we het al gek vinden dat mensen een hulpverlener nodig hebben als tussenpersoon naar een instantie. Dan klopt er toch iets niet. Het lijkt meer en meer waarheid te worden, waar de directeur van Intrum Justitia, ’s lands grootste incassobureau, enkele jaren geleden al voor waarschuwde: Nederland wordt een land door HBO-plussers voor HBO-plussers.

Zolang het UWV en de sociale dienst er niet uit komen, springt het kerkelijk noodfonds in. Het is een geruststelling dat er nog zoiets is. Aan de andere kant: zo worden de problemen waar mijn cliënte bijvoorbeeld mee kampt niet geheel zichtbaar. Later op de dag bel ik nog een paar keer. Uiteindelijk tref ik iemand die wel actie wil ondernemen.

Ik doe mijn werk graag en ik vind het echt geen punt om voor mensen ergens achteraan te gaan, maar de uren die opgaan aan het rondbellen naar instanties waarbij je maar moet afwachten of er iets geregeld kan worden, zouden ook besteed kunnen worden aan het zien van cliënten. Als we allemaal wat logischer en menselijker gaan handelen, zou het daar niet een stuk simpeler van worden of is dat juist te simpel gedacht?

Astrid Bosman (1973) is maatschappelijk werker en sociologe. Zij is onder meer werkzaam geweest in de jeugdhulpverlening en de dak- en thuislozenopvang. Nu is ze namens een instelling voor Algemeen Maatschappelijk Werk actief in een OGGZ-team. Astrid heeft Vooral affiniteit met OGGZ-doelgroep en de beleidsvraagstukken rondom de organisatie van zorgprocessen en logisch handelen.