Niet alle hulpverlening is in een vakje te plaatsen, of in tijd te vatten. Dit vereist een soepele werkhouding en veel uithoudingsvermogen. In het geval van Steven schat ik in dat deze houding juist nodig is hem een stap verder te helpen. Eind 2012 had hij zich bij ons gemeld omdat hij vastliep in de bureaucratische regelgeving van de gemeente. Vanaf augustus had hij geen werk en inkomsten meer. Recht op WW was er niet. In de eerste instantie probeerde Steven gewoon ander werk te vinden, wat hem niet lukte. Toen hij zich tot de gemeente wendde om een bijstandsuitkering aan te vragen, bleek dat zijn IDkaart verlopen was en hij eerst een nieuwe (geldige) moest hebben.

En daar begon de ellende. Hij had al een poosje geen geld meer, de kosten van een ID kaart kon hij niet opbrengen. Inmiddels begonnen deurwaarders zich te melden. Vooral de deurwaarder die zich met de huurschuld bezig hield baarde hem zorgen. Als parttime vader van twee kinderen betekent zijn flatje veel voor hem, omdat hij daar zijn kinderen bij zich kan hebben.
Een advocaat was betrokken in de zaak van de deurwaarder en zei hem bijzondere bijstand aan te vragen voor de kosten van de IDkaart. Hier ging weer enige tijd overheen en de aanvraag werd afgewezen omdat het bedrag te laag was voor bijzondere bijstand.

Uiteindelijk kwam Steven toen bij ons terecht en ik heb eerst geld geregeld uit een intern potje zodat hij zijn IDkaart kon halen. Toen dit rond was kon hij eindelijk (opnieuw) een bijstandsuitkering aanvragen. Er waren al enkele maanden verstreken en de vaste lasten werden al een poos niet meer betaald. Soms sprong zijn familie bij, maar ook voor hen was de rek er een beetje uit.

Omdat de deurwaarder en verhuurder (uiteraard) moeilijk gingen doen heb ik via de advocate aan de deurwaarder gevraagd met welk bedrag hij genoegen nam om ontruiming te voorkomen. Dit bedrag (ongeveer 1400 euro) heb ik in december aangevraagd bij een fonds. Een geweldig fonds, wat zelfs nog iets verder ging en het maximum (2000 euro) toekende na overleg met de deurwaarder. Steven kon weer even opgelucht ademhalen en wij gingen verder met de aanvraag van de WWB uitkering. Het is nu bijna eind februari en het ziet er naar uit dat zijn uitkering zo goed als rond is. Dan kunnen we gaan kijken hoe achterstanden ingelopen kunnen worden en of misschien schuldhulpverlening noodzakelijk is.

In de tussentijd heb ik regelmatig kort contact met Steven en geef ik hem gerichte opdrachten. Hij geeft aan mij te vertrouwen en vertelt steeds meer over zichzelf. Zo blijkt hij een drugsverleden te hebben (waar hij vanaf is, maar naar eigen zeggen een beschadiging aan over heeft gehouden); verschillende psychiatrische stoornissen (adhd, een vorm van autisme en een antisociale persoonlijkheidsstoornis), en als gevolg van daarvan kan hij moeilijk voor een werkgever werken en zijn er nog een aantal andere problemen overgebleven (bijvoorbeeld geen bankrekening kunnen hebben in verband met fraude in het verleden).

Vanuit het vertrouwen wat er nu is kan ik met hem werken en kan stapsgewijs naar oplossingen voor de lange termijn gezocht worden. Met Steven komt het wel goed. Ik maak me soms zorgen om al die andere mensen in soortgelijke situaties. In de krant lees ik dat het aantal huisuitzettingen in 2012 hoger was dan de jaren ervoor. De harde realiteit van nu is dat de overheid mensen vooral wijst op eigen verantwoording en er van uit gaat dat er wel een beroep op het eigen netwerk gedaan kan worden. En mijn conclusie is: dat kan niet iedereen.