De vorige keer blogde Lennard over de nieuwe ggz >>
Een gemiddelde intake in een instelling is iets wat je met een multidisciplinair team en met minimaal vier in te vullen vragenlijsten aanvliegt. Daarnaast moet een complete administratie ingevuld zijn voordat je überhaupt iets mag doen voor een cliënt en als de cliënt geluk heeft start binnen zes weken de behandeling.

Ik zie dat Leonie, wanneer iemand interesse toont, binnen een week een afspraak plannen voor een gesprek waarin zij een aantal belangrijke vragen stelt, maar de cliënt ook alvast kennis laat maken met haar therapie. Zo weet de cliënt direct waar hij aan toe is. Ze maken een plan en gaan de week erop meteen aan de slag.

Ik ben in instellingen regelmatig betrokken bij het organiseren van zorgpaden en  protocollen en dergelijke. Vaak is het toch wel een hele bevalling. Het duurt vrij lang voordat iedereen het eens is en dan is het altijd maar de vraag of men het in de praktijk gaat toepassen.

Leonie neemt deel aan in een intervisiegroep waarin allerlei vrijgevestigden elkaar helpen met onder andere het toepassen van specifieke protocollen die in bepaalde gevallen heel handig zijn. Men kopieert deze van elkaar, maar uiteraard pas nadat deze collega hier al een aantal jaar goede ervaringen mee heeft.

‘Waarom gebruik jij eHealth’, vroeg ik Leonie laatst. Zij zei: ‘Omdat ik cliënten beter wil helpen ook tussen mijn afspraken door’. Zoiets hoor ik zelden of nooit bij instellingen. De eerste reactie is zelfs vaak iets in de trant van: ‘Als een cliënt maar niet verwacht dat ik gelijk op iets reageer’.

‘Online hulpverlening en blended hulpverlening geven de sociale professional veel meer mogelijkheden om het beter te doen.’ Kim Baesjou pleit voor digitale vernieuwing in het welzijnswerk. En nee, problemen los je niet zomaar op met een online testje. Lees hier meer >>

Veel van de cliënten van Leonie hebben al een behoorlijk ggz-verleden en zijn daar vaak niet veel mee opgeschoten, of ze staan ergens op een ellenlange wachtlijst. Wat zij vaak terugkrijgt, is dat ze ‘zo blij zijn dat er eindelijk iemand naar ze luistert’. Nu ben ik geen therapeut, verre van, maar dit lijkt me toch een soort basiseis voor hulpverleners waar vanuit je zou moeten werken. Luisteren is toch skill nummer één, lijkt me. En daar achteraan wordt ook nog vaak gezegd: ‘en je reageert ook op email!’.

Ik denk niet dat mijn vriendin een zoveel beter dan andere therapeuten is. Ik weet wel dat zij betrokken is, cliënten goed wil helpen, haar vak zeer goed beheerst en zich continue ontwikkelt en bijschoolt. Ik merk ook dat zij nooit klaagt over allerlei regeltjes en nieuwe initiatieven of lijstjes die afgevinkt moeten worden.

Het geklaag en de tegenstand zijn dingen die ik vooral hoor bij hulpverleners die bij instellingen werken. Ik denk niet dat Leonie iets bijzonders doet, ze heeft simpelweg hart voor haar werk. En ik krijg een beetje het gevoel dat in de grote instellingen het hart bij de hulpverleners eruit is gesloopt en dat we dat met elkaar geaccepteerd hebben. En misschien nog wel erger: we zijn met elkaar gaan geloven dat het niet anders kan!

Met dank aan Leonie Dijkhuizen inspirator voor deze blog.