De vorige keer blogde Marcel over een nieuwe vorm van apartheid >>
Wat kan gebeuren, en dat is ons overkomen, dat ook een pgb-hulp direct na indiensttreding, of na een tijdje in dienst, gedreven wordt door ‘liefdadigheid’ richting diegene die ondersteuning en begeleiding nodig heeft. Onze ernstig meervoudig gehandicapte dochter werd – zeker toen ze nog wat jonger was – als ‘schattig’ gezien, maar ook ‘zielig’ gevonden. Emoties die natuurlijk begrijpelijk zijn, maar eigenlijk helemaal niet van belang zijn in een werkrelatie.
Echter de ‘liefdadigheid’ van de pgb-hulp die bij ons werkte, creëerde bij onze dochter gevoelens van schuld, juist vanwege die afhankelijkheid. Dit stapelde alsmaar op, ook omdat ze hier niet mee kon omgaan. Ook vanwege de continu afhankelijke positie. Hierdoor werd het gevoel van eigenwaarde van onze dochter steeds minder. Dit leidde tenslotte bij onze dochter tot weerzin tegen haar pgb-hulp. Dat uitte zich in ruzies en conflicten. Maar ook in verkeerde begeleiding en onbegrip vanuit de ‘liefdevolle’ hulp. Wij als gezin waren hier niet blij mee, en dat vertelde we veelvuldig.
De PGB-hulp voelde zich juist uitgebuit omdat haar ‘liefdadigheid’ niet werd gezien. Onze dochter had niet meer te mogelijkheid zich te verweren in die zin, en wij als ouders waren uiteindelijk klaar met een hulp die niet meer kon doen wat wij als ouders belangrijk vonden. Professionele zorg bieden in een gelijkwaardige relatie. Stoppen leek op zijn plaats. Ons gezin heeft de pgb-hulp nu niet meer in dienst. Er ontstond namelijk te veel ‘gerommel’ binnen de professionele relatie waarbij de hulp over de grens ging.
Nu de pogb-hulp is vervangen door een andere hulp, zonder deze emotionele binding, leeft onze dochter weer op. Ze wordt weer assertiever en heeft meer dan ooit weer de eigen regie over haar leven. Moraal van het verhaal: zorg voor gepaste emotionele afstand. Wees wel emphatisch als pgb-hulp, maar doe alsjeblieft niet aan liefdadigheid.
Om het beeld wat door beide reageerders wordt geschetst recht te zetten. De afgelopen jaren hebben we in ons gezin met vijf PGB-hulpen gewerkt waarbij het bij alle vijf goed klikte. De relatie was volwassen, en er waren weinig problemen. De beschreven case betreft de werkrelatie met een PGB-hulp die na een geruime tijd verzande in iets wat niet meer professioneel te noemen was. Op zo een moment is het goed om afscheid te nemen.
ik werk zelf ook in de zorg en heb zelf ook als pgb hulp gewerkt.
bij een werkgever die mij absoluut beviel, het ligt niet aan de pgb hulp maar hoe je er zelf in staat en mee omgaat en bijna in alle gevallen voor werknemers die in de zorg werken die werken met hun hart en daarom reageer ik op u artikel omdat er hierdoor een indruk word gewekt waar ik het niet mee eens bent. meestal worden de werknemers uitgebuit en uitgeknepen tot ze niet meer kunnen en u wekt de indruk dat wij dat aan ons zelf te danken hebben. moraal: werknemers in de zorg werken met hun hart.
Zoals ik hier lees ligt het enkel aan de PGB-hulpen, een beetje jammer dat een verhaal éénzijdig wordt geplaatst. Ik ken PGB-hulpen die ondankbaar worden behandeld door hun werkgever,die door hun werkgever onder druk respectloos worden verplicht om op elk gewenst moment te komen opdraven omdat de PGB-hulp altijd klaar dient te staan voor de familie.Momenteel worden veel PGB-hulpen aangenomen op nul uren contract zodat deze bij een klein conflict weggestuurd kunnen worden. Een PGB-hulp die geen band kan opbouwen met mijn gehandicapte kind zal ik absoluut niet in dienst nemen. Mijn kennis (met familie) is na 12 jaar trouwe dienst,op oudjaar avond via mail ontslag aangevraagd door de budgethouders (Ouders). Dit doen budgethouders dus bij een PGB-hulp. Dit getuigt niet echt van respect naar mijn mening.Er zijn conflicten ontstaan tussen werkgever en werknemer door vele nalatigheden en onwaarheden van de werkgever etc. Moraal van mijn reactie : Een medaille heeft twee kanten. Laten we eens in de spiegel kijken zou ik zeggen 🙂
;ist werkzaamheden te verrichten wat niet onder de PGB budget valt,de lonen ontzettend laat worden uitgekeerd,
Herkenbaar. Dit is in mijn gezin zelfs 2x gebeurd. Ik neem nu bewust geen PGB-hulpen meer aan die alleenstaand zijn zonder enige (andere) invulling van hun leven, want al gauw wordt jij als PGB-houder of je kind als PGB-houder (in mijn geval speelt beide) ‘het liefdadigheidsproject’ oftewel de levensinvulling van de PGB hulp. Ook aan dankbaarheid (hoe logisch ook) komt dan een keer een einde en dan kan het al snel omslaan in ergernis en irritatie (van beide kanten). Ik hou het nu liever zakelijk. Wij hebben een hulp die hier al jaren werkt, maar wél haar eigen leven en gezin heeft en dat is gewoon goed.