De vorige keer blogde Jillis over ouderenmishandeling >>
Veel nieuwe gezichten overigens en het leek alsof de nieuwe lichting op steeds jongere leeftijd binnenkwam. “O ja, ze is naar de muziekmiddag”, zegt de altijd behulpzame verzorgende van de gesloten afdeling. “U mag er wel naartoe gaan hoor, weet u waar het is?” Ik ben nog nooit naar een muziekmiddag voor dementerenden geweest en dus ben ik heel nieuwsgierig. Aangekomen bij de recreatiezaal kijk ik door de ramen van de grote klapdeuren en zie een zaal vol met rolstoelen, rollators en krukken. Alle bewoners zitten heen en weer wiegend op hun plaatsen en daartussen door loopt het verplegend personeel als obers op een druk terras. Snacks, drankjes, advocaat met slagroom, worstjes en kaas. De bewoners zijn van alle gemakken voorzien.
En er is muziek! En wat voor muziek! Nooit van gehoord of slechts van gehoord via opa of oma. Op de kop van de zaal een vrolijke accordeonspeler met een prachtig Gronings accent, want daar verblijft mijn moeder. “Nou mensen, dit is me het middagje wel…”, zegt de speler in aanloop naar een volgende gouwe ouwe.
Ik bekijk dit tafereel en vraag mij af hoe het zou gaan als ik dement word (het is erfelijk, dus het zou zo maar kunnen). Hoe gaat die accordeonspeler dat oplossen in de toekomst? Als de nieuwe generatie bewoners helemaal niet bekend is met die gouwe ouwe liedjes. Heeft de nieuwe generatie nog een collectieve herinnering aan die goede oude tijd? Mijn vrienden wonen helemaal niet meer in Nederland, maar komen waarschijnlijk wel terug als zij oud zijn. Zelf ben ik opgegroeid met houseparty’s, maar zouden die ook worden georganiseerd op een gesloten afdeling? En wat eten en drinken we dan? Toegegeven het zijn randverschijnselen, maar toch. In kleine verschijnselen is vaak een groot verhaal te ontdekken.
