De vorige keer blogde Cora over de Kanteling in jezelf >>

Ik had net daarvoor in mijn presentatie verteld hoe ik destijds merkte dat mijn man na weken ziekenhuis, eigenlijk niet meer zag hoe hij daar ooit nog uit zou moeten komen. Hij wees me met zijn ogen op alle toeters en bellen waaraan hij zich geketend voelde. Ik keek ook nog eens goed en schakelde mijn ‘boerenverstand’ in. Ik vroeg me af of daar niet heel veel slangen min of meer overbodig zouden zijn.

Ik besprak de zorg om mijn man en zijn hopeloosheid met de verpleegkundige. Zij bevestigde dat er veel toeters aan hingen die er eigenlijk wel af zouden kunnen, maar uit veiligheid en protocol toch aan zaten. Ze kon zich het gevoel van mijn man voorstellen en besloot met de artsen te overleggen of zij tegen de regels en protocollen in, de komende week de hoeveelheid slangen gecontroleerd mocht afbouwen.

Ze kreeg daarvoor toestemming. Na twee dagen knapte manlief zienderogen op. Hij kreeg weer zicht op een leven buiten dat ziekenhuis. Hij kreeg weer levenslust. Ook de verpleegkundige had na die week een zeer voldaan gevoel.

Ze had hem het ‘leven’ weer teruggegeven.

Na dat voorbeeld vroeg de dagvoorzitter aan de zaal of ze dergelijke voorbeelden herkenden in hun eigen werksituatie. Jawel, men herkende het wel. Maar… en die ene zorgprofessional noemde de regels waar ze zich aan moest houden als bezwaar. Uiteindelijk kwam ze daar na mijn voorbeeld niet meer mee weg.

Niet langer blijven kijken naar dat wat er allemaal niet kan, maar de ruimte nemen om te kijken naar wat er wél kan. Dat is de uitdaging waar we voor staan!
Cora Postema is een van de sprekende mantelzorgers en zorgt voor haar man die in 2009 een ernstig herseninfarct kreeg.