In zijn essay concludeert Beckers dat de welzijnssector zich nauwelijks nog vernieuwt bij gebrek aan ieuwe instroom en visionair leiderschap. Echte vernieuwing ontstaat alleen vanuit het cliëntenperspectief, zo betoogt hij, door het serieus nemen van de klant. Bovendien zijn er herkenbare landelijke merken nodig, die duidelijk maken dat welzijnswerk echte oplossingen én ook veel plezier te bieden heeft.
Zelf zoekt Beckers de vernieuwing in een groeiend aandeel van vrijwilligers binnen zijn organisatie. Als de sector sterk krimpt, is een pro-actief vrijwilligersbeleid onontkoombaar. WIJ gaat daarin heel ver: vrijwilligers hebben een inbreng op alle niveaus van de organisatie. Tot aan het coachen van de professionals toe. Postmodern leiderschap, noemt Beckers dat, leiderschap door iedereen. ‘Doorredenerend is het nog de vraag of mijn baan op den duur niet door een vrijwilliger wordt overgenomen. Dat kan zomaar.’
Over de prestaties van zijn collega’s in het welzijnswerk is Beckers kritisch. ‘Als je jaarverslagen doorbladert krijg je niet veel duidelijkheid over de strategie van die organisaties. Er is ook helemaal geen landelijke missie meer van het welzijnswerk.’
Helemaal mee eens. Ik ben er zelf nog niet over uit welke waardering ik eraan wil geven.
Als professional weet ik dat de sector mensen veel kan bieden mits zij dit in een continue samenspraak met de clienten doen. Na een aanzet met ondersteuning van professionals blijkt dat mensen/clienten heel snel weer hun eigen arsenaal van talenten aanboren en ook bereid zijn deze in te zetten voor anderen mensen met gelijksoortige vragen. In de aanloop naar Society 3.0. zie je dergelijke sociale verbanden ook ontstaan.
Hulpverlening is ooit bedoeld geweest als, jezelf overbodig te maken en je hierover verheugen.
Tegenwoordig zie ik in de sector teveel hulpverleneners die zich met hun vak bezighouden en de client maar als een soms lastige bijkomstigheid zien ipv centraal stellen.
Klagende hulpverleners begeven zich in de slachtofferrol, iets wat ze hun clienten nooit toestaan.
CAO Welzijn betaalt goed zeker ivt andere sectoren. Daarbij is het gemeenschapsgeld waarbij in de slachtofferrol kruipen volkomen ongepast is.
Wanneer dit werk niet bevalt, stoppen ook met salaris innen en subsidies vragen.
21 mei viert Stichting Wilskracht een 10 jarig jubileum, voorbeeld van clientencentraal stellen. En ik, ik geniet ervan. Mij hebben ze allang niet meer nodig.
“Kwaliteit is een verbindingsvraagstuk”Daniel Ofman