Lees hier meer
FairGround en Jonge Honden, twee bureaus gespecialiseerd in maatschappelijke betrokkenheid en ‘omgekeerde ontwikkelingssamenwerking’, brengen in opdracht van Stadsdeel Oost de
Firoez legt uit: ‘De kern van de Oasis Game is dat de bewoners het zelf gaan doen. Zelf woon ik op het Ceramplein, iets verderop in de Indische Buurt. Mag ik namens de bewoners van het Makassarplein dromen?’ Een stilte valt. Iedereen begrijpt maar al te goed wat Firoez bedoelt. Onder de circa dertig aanwezigen is namelijk maar een handvol buurtbewoners. De anderen zijn buitenstaanders: sociale professionals, woningcorporatiemedewerkers, ambtenaren en de jonge trainers van de Oasis Game. Ze wonen niet in de buurt en op een enkeling na werken ze er ook niet.
Firoez kiest voor een ‘exit-strategie’ en is na de kick off niet meer gezien bij de Oasis Game. Hij laat ons achter met zijn vraag over de betrokkenheid van buurtbewoners. Twee andere buurtbewoonsters, Hedy-Jane en Irena, zetten zich wel een maand lang intensief in. Zij nemen deel aan een training om de werkwijze voort te zetten in de wijk. Na afloop zijn zij kritisch: eind april, onderstrepen zij in de Stadsdeelkrant dat er ‘er niet genoeg buren betrokken waren’. Abdul, eerste generatie Marokkaanse Nederlander, doet ook mee maar spreekt mij erop aan: ‘Ik doe mee want jij hebt mij gevraagd en ik wil graag participeren in de buurt maar deze Oasis Game, dat is echt niet iets voor Marokkaanse mensen’.
De input was verleidelijk: bij de korte presentatie door Fairground van de Oasis Game in oktober 2010, was de Makassarplein Community best gecharmeerd. De output, bijvoorbeeld in een artikel van Aedes, de landelijke koepel van woningcorporaties, klinkt prachtig: ‘ruim tachtig bewoners hebben keihard gewerkt om het Makassarplein op te knappen’ en ‘We hebben hiermee een nieuwe groep bewoners weten te bereiken.’ Maar de throughput, de kwaliteit van het uitvoeringsproces en de echte betrokkenheid van de bewoners is teleurstellend.
Wat was er aan de hand? Dat het niet lukte om de buurt te mobiliseren kwam niet zozeer door de kwaliteit van de Oasis Game op zich maar door het onvermogen van de Makassarplein Community om de Game als hefboom voor bewonersparticipatie te gebruiken. Waren wij maar vroegtijdig de buurt ingegaan op zoek naar draagvlak! De komst van de Oasis Game in onze buurt was bedacht en voorgesteld door professionele, in wijkaanpak gespecialiseerde leden van het kernteam van Makassarplein Community. Zij wonen niet op het Makassarplein, zelfs niet in de buurt. Bij de doorontwikkeling van de Oasis Game verzuimden zij de buurtbewoners die actief zijn in diezelfde Community op tijd bij het project te betrekken.
Op de kick off van 18 maart, onderbrak ik de stilte die op de vraag van Firoez volgde: ‘Firoez’, zei ik, graag heb ik dat anderen, ook ‘buitenstaanders’, met mij samen dromen. Want het is prachtig als vele anderen samen met jou dromen en samen je droom realiseren. Het is prachtig, mits ikzelf als bewoner in deze samenwerking centraal sta met mijn eigen kracht en zelf aan mijn buurt kan bouwen’. Vanuit deze houding heb ik aan Oasis Makassarplein deelgenomen. Ondanks alle tekortkomingen heeft de Game mij iets gebracht: op het Makassarplein word ik vaker dan voorheen door wijkbewoners herkend en begroet. Dat bewijst voor mij dagelijks dat er hoop is, zeg maar een buurtvonk.
Mellouki Cadat is senior adviseur Leefbaarheid (MOVISIE) en als bewoner actief in de Makassarplein Community.
De Oasis Game van Brazilie naar Nederland halen en vertalen is een uitdaging; de Oasis Game naar het Makassarplein halen een waar experiment. Niet alleen voor de mensen achter de Oasis Game, maar ook voor de Makassarplein Community en de buurt(bewoners).
Zoals bij elk experiment, zeker binnen de wijkaanpak, kent het positieve en negatieve elementen en uitkomsten en is het effect vaak pas op langer termijn waar te nemen. Jammer dat in het artikel van Cadat de negatieve kant overheerst.
Laat ik duidelijk zijn: terugkijkend hadden we zaken anders kunnen / moeten doen. Maar toen we begonnen kende Oasis Game de Makassarplein buurt nog niet zo goed als nu; was de Makassarplein Community net opgericht en waren de meeste buurtbewoners diep weggedoken in hun huizen.
Het eindfeest eindigde met een buurtdiner met ca 100 buurtbeoowners. En een groot aantal bewonersinitiatieven kwamen dit jaar uit de Makassarpleinbuurt (dit in tegenstelling tot voorgaande jaren). Er is dus wel degelijk iets gebeurd de afgelopen maanden.
De Oasis Game was de aftrap, het is nu aan de Makassarplein Community, het kernteam én aan de buurtbewoners om door te gaan. Zodat we over 1 a 2 jaar kunnen zeggen, ‘oh ja, het begon in het voorjaar van 2011 met dat gekke Braziliaanse dansje en die droom op het plein” . Laten we de game blijven spelen!
NB de initiatiefnemers van de Oasis Game in de makassarpleinbuurt zijn wel degelijk werkzaam en woonachtig in de buurt. De Makassarplein Community heeft zelf voor het initiatief gekozen.
Sandra Bos
graag zou ik willen reageren en een aanvulling willen geven op het artikel van Melouki Cadat. Het artikel dat kritische kanttekeningen geeft over de Oasis game in de Makassarplein en de rol van de Makassarplein Community vraagt een belangrijke reactie voor schrijver en lezer. De aanvliegroute in het artikel geeft blijk dat de rolverdeling van bewoners en spelers van de Oasis Game voor Melouki, en mogelijk anderen, niet altijd helder is geweest. Dat is een aanvullende les voor het Oasis team, maar belangrijker is dat het de Oasis Game niet afzet tegen de vraag ‘mag je namens bewoners dromen’. Daarbij delen we het antwoord op die vraag.
Het punt is dat het team dat de Oasis Game speelt, bewoners, professionals en vrijwilligers ten doel heeft niet voor de buurt te dromen, maar de buurt in te gaan en juist de bewoners aldaar te stimuleren te dromen. Een Oasis team heeft in een groot deel van het proces een activerende en aanjagende functie om bewoners aan het dromen te krijgen. Dat betekent hoogstens met hun te dromen, maar vooral hen aanmoedigen in het dromen en dat proces te begeleiden. Des te meer bewoners uit de wijk als spelers van de oasis game daaraan mee doen des te beter.
Maar de Oasis Game vroeg nooit van iemand aan de rand of ver buiten de wijk, ook niet Firouz, om namens bewoners te dromen, maar zich met hart en ziel in te zetten om mensen te raken en in beweging te krijgen hun dromen te uiten en te verwezenlijken. Voor een deel wordt dit aan het eind van het artikel beaamt, echter lijkt me dit toch een waardevolle aanvulling.