Ergens was ik blij dat ze in mijn wachtkamer verscheen, maar het maakte mij ook bang. Want wat nu als ze bij mij ook steeds weer verdween, zoals bij al die andere hulpverleners? Ze was 19 jaar en zat in de prostitutie. Ook waren er allerhande signalen dat ze drugs gebruikte en psychische problemen had.

Het was een prettig gesprek, alsof het vanaf het eerste moment klikte. Ik weet nog dat ik als enig streven had om haar op haar gemak te stellen. Meer vond ik die dag niet nodig. Drugsgebruik, andere problemen, daar hadden we het gewoon even niet over dat zou wel komen. Ze vertelde haar verhaal en ik luisterde, samen dronken we een kop koffie en maakten één afspraak met elkaar: vanaf die dag wilde ik haar elke dag zien. Verbaasd keek ze me aan, even twijfelde ik of ik wel de goede keuze maakte, misschien beklemde dit haar wel.

God wat was ik de dag erna gespannen of ze wel zou komen. Maar rond de klok van twaalf kreeg ik telefoon: mijn afspraak was er. Blij als een kind ging ik er naartoe. Dit zag ze en weer keek ze verbaasd. We kwamen al iets meer met elkaar in gesprek en zo ging het elke dag opnieuw tot ze een vertelde dat ze geholpen wilde worden. Ze wilde een nieuw leven opbouwen. Ik vertelde haar dat het zwaar ging worden, maar dat we dit samen wel gingen redden. Die dag hebben we samen de hele middag met mijn collega’s van andere instanties gebeld en de volgende dag konden we overal terecht.

Ze moest uiteindelijk twee weken wachten tot ze terecht kon in een blijf van mijn lijf huis.

Ik voelde nog steeds de angst dat ze ging opgeven. Dus ik gaf weer te kennen dat ik haar elke dag wilde zien. Dit leek geen enkel probleem, ze vond het zelfs fijn. En elke dag nadat de avond gevallen was belde ik haar even, gewoon om haar te laten merken dat ze het niet alleen hoefde te doen.

Nu, twee jaar later heb ik haar nog steeds in beeld. Hulpverlenen doe ik niet meer, dat doet ze inmiddels op eigen kracht. Wel ben ik haar een jaar ‘kwijtgeraakt’. Toen heb ik alle netwerken ingezet om uit te vinden waar ze was. Maar de krachtigste methode was gewoon Facebook. Hier vond ik haar en kregen we weer contact. Het ging goed met haar, ze was gewoon even met zichzelf bezig geweest, de kanjer!

Dit blog schrijf ik dan ook als ode aan deze sterke vrouw. Een vrouw die met niet meer dan een beetje aanwezigheid van mij de rest geheel op eigen kracht heeft opgepakt, haar verleden achter zich heeft gelaten en nu als vrijwilligster aan de slag is als maatje van loverboy-slachtoffers.

Present werken is meer dan tussen 9 en 5 bereikbaar zijn. Het is in sommige situaties een kwestie van Spartaans hulpverlenen, aansluiten om het aansluiten zonder meteen dingen te verwachten van de ander. En ik weet dat zij deze boodschap ontzettend belangrijk vindt. Zo belangrijk dat ze binnenkort voor een zaal van  professionals haar verhaal gaat doen.

Want, waar ze heel duidelijk in is, dat is dat ze steeds weer uit beeld verdween omdat ze zich niet serieus genomen voelde. Ze zag wel de betrokkenheid van de hulpverleners, maar het leek alsof niemand zich besefte dat zodra ze die deur uitstapte, haar ellende gewoon verderging. Een afspraak twee weken later daar had ze niets aan, dus ging ze maar niet. Ze hoopt dan ook, dat door haar stem te laten horen er dingen gaan veranderen in regels en beleid.

En vandaag, ben ik haar stem.