De vorige keer blogde Suzanne over positieve krachten >>

En eerlijk gezegd: ik begrijp veel regelingen ook niet. Het geschuif met geld komt op mij vooral omslachtig over. Veel mensen leggen zo’n brief vermoedelijk zo snel mogelijk aan de kant. En soms komen ze daarna voor hulp omdat er toch iets blijkt te moeten gebeuren.

Opeens valt er bij ons een brief op de mat, een brief van het CAK. Op grond van de Wet tegemoetkoming chronische zieken en gehandicapten (Wtcg) zouden wij recht hebben op een tegemoetkoming over 2012. In een uitgebreide brief en folder staat uitgelegd waarom wij die tegemoetkoming ontvangen en waar we meer informatie kunnen vinden. Het CAK heeft verder geen informatie. Zij zorgt alleen maar dat wij dat geld krijgen. Ook staat er hoe we bezwaar aan kunnen tekenen. Die brief raakt mij wel. Staat er nou in de brief dat wij een gehandicapt kind hebben? Zo heb ik het tot nu toe niet ervaren. Maar ook: hebben wij recht op die toeslag?

Participatiemaatschappij, zelf doen. Weten waar je recht op hebt is genoeg. De rest moet je zelf doen, toch? Ik kan het niet rijmen met de ongevraagde tegemoetkoming die wij nu krijgen. Onze zoon is vijf jaar. Zijn grove motoriek ontwikkelt hij langzaam en hij groeit langzaam. Al vanaf zijn tiende maand is duidelijk dat het niet volgens het boekje is. Uiteindelijk is hij voor zijn voeten en enkels bij een revalidatiecentrum terechtgekomen en dat is waarom wij deze tegemoetkoming krijgen: in behandeling zijn bij een revalidatiecentrum. De enige kosten die wij gemaakt hebben zijn de steunzolen waarvan wij een gedeelte zelf moesten betalen. Meer kunnen wij niet bedenken.

Ik draai een middag mee met het Pluspunt: de integrale doe-het-zelf werkplaats van het sociaal wijkteam. Mensen komen binnen en melden zich bij de theetafel. Mijn oog valt op een brief van het CAK. Ik vertel over mijn CAK-brief. Of ik ook een gehandicapt kind heb? Ik raak aan de praat met deze alleenstaande moeder, drie kinderen waarvan één gehandicapt. Haar tegemoetkoming is verlaagd en ze vraagt zich af waarom. Eigenlijk schaam ik mij een beetje dat wij de hoge tegemoetkoming hebben gekregen en dat ik tot nu toe verzuimd heb om te kijken of dat eigenlijk wel  terecht is. En dan als het niet klopt, moeten we dan bezwaar aantekenen? ‘Neuh’, zegt mijn vriend. ‘We kijken wel wat er gebeurt.’

Na het schrijven van bovenstaande ben ik in onze papieren gedoken. Ik heb het gevoel dat het toekennen van de tegemoetkoming slechts op mijn jaarinkomen is gebaseerd. Zeker weten doe ik het niet, want ik kan niet vinden hoe die toekenning tot stand is gekomen. Het is een ondoorzichtig systeem met moeilijke brieven en komt het geld daar waar het zou moeten komen?