De vorige keer schreef mantelzorger Cora over hoe haar man weer leerde traplopen >>

Ik lees het nog eens en mijn verbazing stijgt. Het is vast goed bedoeld, maar mijn blog “Feestjes!” ging over onze acceptatie van alle beperkingen die mijn man sinds zijn ongeval heeft. Over hoe we samen genieten van een uitje naar zijn favoriete bouwmarkt. Vanuit zijn rolstoel ervaart hij in elk gangpad alle geuren en geluiden van een echte winkel.

Nog een reactie. Van de thuiszorghulp: ‘Mooi blog, Marjo. Maar wat ik nog zeggen wil: ken je mevrouw T? Zij regelt vakanties naar Spanje voor mensen met een zorgvraag. ‘ Ook beslist goed bedoeld, maar we hebben geen Spaanse plannen.

Ik bedank beiden beleefd voor hun tips. Tegelijkertijd voelt dat niet goed. Ik schreef niet over een vakantie naar Spanje of over andere winkelkarren. Ik begin te twijfelen en lees nog een keer mijn blog. Nee, ik schrijf duidelijk over hoe we ons nieuwe leven proberen te leven en hoe we weer leren genieten.

Waarschijnlijk lazen ze dat niet en wilden ze vooral helpen. Ze zagen problemen die wij niet hadden en zochten oplossingen voor ons. Ik besef dat ik de volgende keer anders moet reageren,  bijvoorbeeld: ‘Waarom bied je mij deze hulp aan?’ of ‘Was het onduidelijk dat ik vooral over ons acceptatieproces vertel?’ Of zoiets.

Want met mijn beleefd bedanken voor de tips help ik de ander niet op weg in doorvragen en daarmee mijzelf ook niet. Ik heb weer iets geleerd.

Marjo is een van de Sprekende Mantelzorgers en zorgt voor haar gehandicapte man, die in december 2008 door een ongeval in huis een partiële dwarslaesie opliep.