De vorige keer blogde Marcel over zorgloketfetisjisme >>

Van het ene op het andere moment …vanochtend stond hij er nog niet … staat er een grote paal voor de ‘uitrit’ van onze gehandicaptenbus. Dit bord (dat ook nog verkeerd om staat, want de oplettende kijker ziet aan de overkant blauwe strepen op de weg), is precies op de enige plek geplaatst waar ik de loopplank van onze bus kan uitklappen. In de rest van de straat (in het centrum van Almere) staan namelijk altijd auto’s van gemeenteambtenaren of ziekenhuispersoneel, dus is er geen ruimte meer voor ons. Nu konden we de auto gelukkig aan de andere kant van de straat plaatsen, want het was al na vijven. En dan zijn de meeste ambtenaren weg.

Dat verplaatsen, dat heeft al geleid tot een fikse burenruzie: ‘Zet die klotebus op je eigen plaats.’ En dat op zijn plat Amsterdams. Ja, zo gaat dat in Almere. Gelukkig kon ik het uitleggen.

Op veel openbare gehandicaptenplaatsen in Almere staan er paaltjes, bomen, vuilnisbakken of borden in de weg voor een bus met uitklapplank. Ze denken zeker dat de meeste gehandicapten in een klein opdondertje van een autootje rijden, een minipanda ofzo. Maar serieus … daar mag ik me wel druk over maken, maar ik weet dat daar niets aan gebeurt, zo gaat dat in ons land.

Echter, dit gaat over onze eigen plek. Op naam en nummerbord. En daar waren we na al die jaren geen parkeerplek voor je deur best blij mee. En als dit gebeurt, dan maak ik me een beetje boos.

By the way. Onze bus met gehandicaptenkaart, met zichtbare loopplank en gehandicaptenbord was gewoon de hele dag aanwezig. Mag ik die gemeentewerkers ‘Borden Boeren’ noemen?

Vannacht trekken zoon en ik de paal uit de grond.

En op te halen, beste gemeenteambtenaar, op nummer tweehonderd zoveel. Tja, we zijn straks even burgerlijk ongehoorzaam, zoals het hoort bij dit soort dingen.

Het parkeerbord staat ook nog verkeerd om ook. Ik bewijs Annemarie eigenlijk een dienst.