Het gaat vandaag over de roemruchte tijden en het feit dat bewoners, wijken en buurten rustiger zijn geworden. Aan tafel zit voor ongeveer 100 jaar aan gevangenisstraf, maar sinds enkele jaren is iedereen van het kaliber huisje, boompje, beestje. Het is een heerlijk gezelschap. Er wordt verse soep van de Turkse kruidenier geserveerd.

De tijd dat de buurt wordt afgesloten op last van de burgemeester is definitief voorbij. De aanwezigen weten echter ook dat iedere generatie overlastveroorzakers voortbrengt. In dat verhaal zit een belangrijke vraag voor mij. Hoe wordt voorkomen dat in elke generatie individuen buitensporige overlast gaan veroorzaken?

Als team van sociaal werkers doen wij aan wijkbeheer en wijkontwikkeling, ondersteuning van gezinnen en groepen bewoners. Met onze activiteiten proberen wij bewoners plezier te geven, maar hen ook betere competenties te geven voor eigen leefwereld, onderwijs en arbeidsmarkt. Wij hebben een goede naam in wijken en buurten, maar toch overkomt het ons dat individuen ontsporen.

Hoewel wij de levenslopen in beeld hebben, kunnen wij niet aanwijzen waar het moment ligt dat zij ontsporen. Dit jaar start een generatieaanpak die in kaart moet brengen hoe wij onze activiteiten en inzet kunnen afstemmen op elkaar en onze klanten om te voorkomen dat zij gaan ontsporen.

Wij proberen profielen en signalen te herkennen die gaan wijzen op buitensporig gedrag. Nog belangrijker daarna is dat wij proberen methoden te ontwikkelen die gericht zijn op het voorkomen van buitensporig gedrag (sluitend netwerk). Een grote opgave, maar wel een die naar mijn mening ons en onze klanten verder kan helpen. Als u al een oplossing hebt hoor ik het graag.

Jillis Kors, (Groningen, 1974) heeft na de opleidingen Cultureel Maatschappelijke Vorming en Sociologie in diverse steden in Nederland opbouwwerk en burgerparticipatie projecten ontwikkeld en uitgevoerd. Sinds oktober 2008 is hij opbouwwerker in Zwolle.