Lees hier meer blogs van Tineke van Uden >>

Binnen de opleiding en binnen het werkveld worden eisen gesteld aan de professionals. Er zijn nogal wat discussies gaande over ‘de nieuwe professional’ die in staat moet zijn te voldoen aan de nieuwe kaders en lijnen die uitgezet zijn binnen de acht bakens van Welzijn Nieuwe Stijl. Hoe dat proces (niet) verloopt is te lezen in de blog van Teun Hofmeijer waar ik hierbij graag naar verwijs. 

Bij de opleiding wordt nadruk gelegd op de basishouding die een beginnend professional nodig heeft en de daarbij behorende competenties. Ik heb een student die hard werkt, hij stort zich vol enthousiasme in zijn stagewerkzaamheden. Hij reflecteert zich groen en geel. Hij is in staat zelfstandig cliënten te begeleiden en kan zijn handelen methodisch verantwoorden. Dat gaat allemaal redelijk goed.

Tegelijkertijd is het een student die niet weerbaar is. Hij laat zich opzadelen met klusjes waarvoor de professionals geen tijd hebben. Hij is niet goed in zelfregie en zijn privéleven lijdt onder de stagewerkzaamheden en het werk wat voor de opleiding gedaan moet worden. Hij neemt klakkeloos alle leerpunten en zwakke kanten over die anderen hem toedichten, in de hoop daarmee aan te tonen dat hij openstaat voor feedback. Het lukt hem niet om zelf met handelingsalternatieven te komen wanneer zich een onverwacht probleem voordoet en bij tegenslagen raakt hij volledig in paniek. Naast de drukte van al het werk wat gedaan moet worden zijn er nog de zorgen over de studiefinanciering.

En waar wringt het dan? Het is zo’n heerlijk bevlogen type die uitstekend met cliënten overweg kan. Hij weet snel en goed vertrouwen op te bouwen en het contact is altijd prima. Maar ik weet ook dat deze student ten onder gaat wanneer hij niet beter leert voor zichzelf te zorgen. Het is niet zo dat hij niet binnen kaders wil werken, hij ziet ze eenvoudigweg niet. Al zijn energie gaat op aan het goed doen voor de ander waardoor hij in een te kwetsbare positie komt zowel binnen de organisatie als binnen het contact met de cliënten. Hij kan geen grenzen stellen en daar wordt driftig misbruik van gemaakt. Hij is zo begaan met zijn cliënten dat hij niet meer in staat is af en toe een stapje terug te doen en te kijken of hij nog wel goed voor zichzelf zorgt.

Ik kom ook professionals tegen die dat doen. Hun betrokkenheid en niet aflatende inspanning om iets voor mensen te betekenen is prijzenswaardig. Maar het zijn ook de mensen die opgebrand raken. Voor mij een reden om nu een onvoldoende te geven en hem nog de kans te geven voor zichzelf te leren zorgen voor hij de grote veeleisende welzijnswereld ingaat. Maar het piept en zeurt toch wel een beetje.

Tineke van Uden (1965) werkte in haar gevarieerde loopbaan met jongeren in de jeugdhulpverlening zoals opvangcentra, internaat, op straat en in het sociaal cultureel werk. In het volwassenenwerk deed zij ervaring op in de vrouwenopvang en stapte daarna over naar het maatschappelijk werk. Inmiddels is zij zelfstandig onderneemster en traint en adviseert organisaties rondom outreachende hulpverlening. Daarnaast is ze parttime docent Sociale Studies ben bij Avans Hogeschool ’s Hertogenbosch.