Lees hier meer blogs van Dik Hooimeijer >>

Welke personen er voor deze pas in aanmerking komen, verschilt per gemeente. Het varieert tussen 110 tot 130 pocent van het minimum inkomen.

Ook Den Haag heeft haar Ooievaarspas. Iedereen met een inkomen tot 130 procent kon die pas aanvragen en zo korting krijgen op museumbezoek, bij sportverenigingen, recreatie, bibliotheken, evenementen enzovoort. Vanaf 1 januari 2013 wordt in Den Haag de inkomensgrens verlaagd van 130 naar 110 procent. Ook andere gemeenten hebben de inkomensgrens verlaagd. Dit betekent dat mensen die arbeid verrichten tegen een gering inkomen, ineens worden uitgesloten. Waar hebben we het dan over?

Het minimumloon bedraagt per 1 januari 2013 € 1.469,40 per maand bij een volledige werkweek. Na aftrek van premies en belasting blijft (afhankelijk van gezinssituatie) grofweg zo’n € 1.260,00 over om te besteden. Het netto inkomen bij 110 procent bedraagt zo’n € 1.335 per maand. Iemand met een inkomen van 130 procent heeft netto zo’n € 1.495 te besteden (hier opgemerkt dat de bedragen bij benadering zijn). Op het oog redelijke netto verschillen. Echter in de praktijk ligt de zaak toch gecompliceerder.

Een gezin met twee kinderen dat gebruik maakt van de pas kan daar maandelijks een flink bedrag mee besparen. Denk aan kosten sportvereniging, bibliotheekkaart, vakantieactiviteiten voor kinderen en dergelijke. Daarnaast zijn er voor minimuminkomens (tot 110 procent) vrijstellingen/kwijtscheldingen van gemeentebelastingen en heffingen. Een hogere huur- en zorgtoeslag. Bovendien kunnen mensen in de bijstand beroep doen op bijzondere bijstand voor gebruiksgoederen.

Een beleidsmedewerker van de dienst sociale zaken vertelde mij recent dat een gezin met een inkomen van rond de 120 procent van het minimumloon, als je alles doorrekent, maandelijks tot wel € 150 minder te besteden had dan iemand in de bijstand omdat ze voor veel armoederegelingen niet in aanmerking komen. Ik kon het nauwelijks geloven want dat klinkt bijna pervers. Dus als je vanuit de bijstand in de schoonmaak, verzorging, veiligheid, tuinbouw om maar wat te noemen gaat werken, je er feitelijk financieel op achteruit gaat. Dat kan niet waar zijn. En dan moeten de plannen van het kabinet nog worden uitgevoerd.

Dan is er echt iets helemaal mis.

Het welzijnswerk richt zich meer en meer op participatie. Het grootste deel van onze doelgroep zijn mensen met een zeer laag inkomen. Ook mensen in de bijstand. We zetten vol in om die groep te laten stijgen op de participatieladder. Ook om ze, als het enigszins kan, weer terug te brengen op de arbeidsmarkt. Ook jongeren motiveren we naar diplomering en werk in plaats van uitkering en/of criminaliteit.

Het bovenstaande zijn niet echt de ideale prikkels om onze doelgroep tot werk te bewegen. De gemeente Den Haag, en andere gemeenten, zou toch nog eens goed moeten nadenken over haar besluit, omdat dit uiteindelijk wel eens duurder kan uitpakken als de financiële prikkel tot werken er niet is.

Dik Hooimeijer (1954) is binnen Stichting MOOI, een welzijnsorganisatie in Den Haag en Zoetermeer, onder meer verantwoordelijk voor Marketing, Innovatie en Projecten. Sinds 1975 is hij werkzaam in de welzijnssector. Hij noemt zichzelf een absoluut welzijnsdier, maar is ook een oprecht criticaster. Naar zijn oordeel is welzijn te weinig innovatief en speelt het niet in op de tijdgeest. Volg Dik op Twitter via @Dikhooimeijer>>