De vorige keer blogde Lucie over de weerstand tegen het maatschappelijk werk >>

En toen ik eenmaal die weg koos, ervoer ik hoe gelukkig ik werd door zelf sturing te geven aan mijn leven. Ik ontdekte hoe heerlijk het is zelf verantwoordelijkheid te nemen. Ik ontdekte dat mijn eigen leven, binnen het raamwerk van mijn capaciteiten, voor een groot deel maakbaar is.

Maar dit als kind te doen was alles behalve eenvoudig. Ik moest stappen zetten waar ik nog lang niet volwassen genoeg voor was. Waar je wieg ook staat, een kind hecht aan de plek en de omgeving waar hij opgroeit. Het maakt hierbij niet uit of je ouders maatschappelijk succesvol zijn of niet. Of je overstelpt wordt met liefde en aandacht, of juist verwaarloosd wordt of anderszins mishandeld. In alle gevallen geldt dat waar je geboren wordt en opgroeit, vertrouwd voelt en dat het onveilig voelt om dit te verlaten.

Daarnaast was er de worsteling met loyaliteit. Ik was als kind ontzettend loyaal aan mijn omgeving en vooral aan mijn ouders. Ook dit geldt voor elk kind. Immers, in je jonge jaren ben je volledig afhankelijk en vormen je ouders je bestaansrecht en identiteit. Die loyaliteit zit van nature in ons en heeft te maken met overleven.

Echter, bij mij was het verlangen een ander leven te gaan leiden zo ontzettend sterk dat ik het al rond mijn twaalfde in gang zette.

De eerste zoektocht was die naar een eigen leven. Ik was nog zo jong dat ik niet zo goed wist hoe ik dat het beste kon doen. Ik had in elk geval een inkomen nodig, dus toen ik binnen één schooljaar van drie huishoudscholen verwijderd werd begon ik met werken. Ik was afwisselend kamermeisje, fabrieksarbeider en medewerkster in een slagerij. Ik woonde in die tijd al bijna niet meer thuis. Ik had een buitenlands vriendje zonder verblijfsvergunning met wie ik, zodra het wettelijk mogelijk was (enkele dagen na mijn zestiende verjaardag), trouwde. Ik scheidde ook weer binnen een jaar. Het was niet rooskleurig maar ik leidde wél al mijn eigen leven! Het zou daarna nog jaren duren voordat ik tevreden was met mijn maatschappelijke ontwikkeling.

Parallel aan dit proces moest ik me losmaken van mijn ouders. In eerste instantie juichten mijn ouders mijn zelfstandigheid toe, omdat het ze wel uitkwam om een kind minder in huis te hebben. Maar naarmate ik mezelf meer ontwikkelde, kwam er steeds meer onbegrip. Niet alleen van mijn ouders, maar ook van mijn broers en zussen en de rest van de omgeving. Ze verweten mij dat ik mezelf teveel ‘verbeeldde’.
Nooit heb ik ze willen kwetsen maar ik begreep deze reactie wel. Ik kwam steeds minder op bezoek, omdat ik als ik er was het geklaag en het slachtofferschap van hun levens niet aan kon horen. Ik moest voortdurend vechten tegen de pogingen die werden gedaan mij mee te zuigen in hun ellende. Ik had niet de kracht daar boven te staan. Bovendien kon ik het niet aanzien hoe mijn neefjes en nichtjes die in de loop der jaren geboren werden een ellendig leven leidden en telkens uit huis werden geplaatst.

Uit zelfbehoud besloot ik uiteindelijk helemaal geen contact meer met ze hebben, één van de aller-moeilijkste stappen die ik heb gezet. Niet alleen vanwege mijn eigen eenzaamheid en verdriet destijds maar ook om het verdriet dat ik hun hiermee aandeed.

Loskomen is ontzettend moeilijk. Dat weet ik uit eigen ervaring maar ook omdat ik vooral mensen tegenkom die zijn blijven ‘hangen’ in het leven dat ze gewend zijn, en slechts een enkelingen die zich hebben ontworsteld.

Ik leg graag bij iedereen die dat nodig heeft wat inspiratie onder de kerstboom en het inzicht dat een eigen weg kiezen kan, als je dat wilt, en dat het je zeker een stuk gelukkiger maakt!