De negentig kleuters gaan daarom dit jaar naar de dierentuin. Dat levert pittige discussies op met ouders die vinden dat hun kleuter recht heeft op de Efteling. Tenslotte is dat waarvoor zij de ouderbijdrage betalen. Het maakt dan kennelijk niet uit dat hun kleuter daar niets aan heeft. Hij mág nergens in, hij dúrft nergens in en kwijtraken is voor niemand fijn. En dat bij een verwachte reistijd van twee uur. Daarbij; gezien de impulsiviteit van onze kids wensen wij een begeleiding van 1 Nederlands(!) sprekende ouder op 3 kleuters.

De kleuters met de bus naar de dierentuin dus. Kinderen gillen als we ‘onder de Maastunnel door’ gaan. Het is eng; het wordt donker in de bus als hij de tunnel inrijdt en weer licht als hij er weer uitrijdt. Hun eigen Eftelingse Vogelrok. En zo volgen meer tunneltjes. Brandweer en ambulances werken óók mee, ze rijden met loeiende sirenes voorbij; spannend! De moeders ontdekken dat bij de dierentuin dezelfde tramlijn rijdt als thuis. Een ontdekkingstocht naar de plaatselijke dierentuin voor beide generaties.

Mijn groepje kinderen verschilt nogal van temperament. Van ondernemend, ongedurig, nieuwsgierig tot angstig, huilerig en zich voortslepend. We zoeken eerst bekende dieren; leeuwen, slangen, haaien en tijgers. Het schildpadschild en kangoeroe van steen zijn te eng om in te durven klimmen, op de stenen ezels durven ze wel.  Er is ook een fontein, een vijvertje, klimrotsen, de wiebelige hangbrug. De kamelen worden herkend. De giraffen niet! Olifanten zijn saai, de ijsberen geweldig. De wolven en de leeuwen voldoen niet aan de woeste, maar gespannen, verwachting. De donkere vleermuizengrot is voor de meeste kinderen té eng.

De kleuters klemmen zich met klamme handjes tegen mij aan. Mijn eigen favorieten zijn krokodillen en prairiehondjes. De laatste vinden de kinderen nu het gevaarlijkst; ik ben té dichtbij en word gebeten. Ook verrassend voor hen is, dat we steeds kinderen tegenkomen die we kénnen. Ervaringen uitwisselend over de dieren die het ene groepje al wel heeft gezien en het andere groepje nog niet. De kinderen genieten van de ruimte die ze hebben om te ontdekken wat ze durven en de vrijheid die ze hebben om iets niet te móéten. Zo dicht bij hun huis, zo’n nieuwe wereld. Vol ontdekkingen, nieuwe ervaringen, allemaal dieren die ze nooit eerder zagen.

Als leraar ben ik helemaal tevreden. De kinderen hadden het naar hun zin. Ze leerden een nieuwe wereld kennen. Ze zijn allemaal heel teruggekomen. Als pedagoog óók; moeders weten nu waar de tramlijn voor de deur hen heen kan voeren. Dat biedt de kinderen kansen op herhaling.
Dat zijn voor mij de elementen van een goede schoolreis; veilig, leuk, leerzaam en de wens tot herhaling!

Elly Bakker (1955) heeft jarenlang in de zorgsector gewerkt en werkt nu als onderwijzer op een zwarte school in een Vogelaarwijk.