Maar wie zullen we daar eens de schuld van geven? Want ík kan er niets aan doen, dat overal een ‘kies bewust’ logo wordt opgeplakt, terwijl het helemaal niet de beste keuze is.
Ik kan er toch niets aan doen, dat op elke hoek een frietzaak zit, en ik als ik honger heb op elk willekeurig moment eten thuis kan laten bezorgen. Ik kan er toch niets aan doen dat er in de kantine een snoepautomaat hangt, dat de schappen van de supermarkt overvol liggen en dat de NS me dwingt om met de auto te gaan. Nou, u snapt het. Het is in ieder geval niet mijn schuld.
Er is inmiddels een mooie term voor: de obesogene maatschappij. Dat wil zeggen, in de maatschappij waarin we leven is het makkelijk om ongezond te leven. Sterker nog, het is makkelijker om ongezond te leven, dan gezond. Dus daarom lijkt het voor ons als mens onmogelijk om slank te blijven. Mijn persoonlijke mening: iedereen heeft een eigen verantwoordelijkheid. Ieder is zelf verantwoordelijk voor zijn eigen gezondheid en zou gezonde keuzes moeten maken. Maar, ik denk dat we als maatschappij/overheid/ bedrijfsleven wel die keuzes kunnen vergemakkelijken.
In de frietzaak ook salades verkopen en die wellicht goedkoper maken? Het is niet gezegd dat je dan nooit meer friet koopt, maar de mogelijkheid om gezond te kiezen is er wel. Wandelroutes aanleggen net buiten een woonwijk. Ik heb niet de illusie dat iedereen gaat wandelen, maar die gezonde keuze maak je zo wel makkelijker. Ik noem zo even twee interventies die op het gebied van overgewicht voorkomen en bestrijden mogelijk zijn. Wereldwijd zijn er iets van 15.000 interventies. Uiteraard werken ze allemaal een beetje.
We moeten niet dingen verbieden. Mensen weten over het algemeen best wat goed en slecht is. Positieve aanpak en interventies bundelen, de kennis op het onderwerp bundelen en zo de interventies onderling versterken. Alle instellingen die iets tegen overgewicht doen, doen dat goed. Maar samen doen ze het beter. Want je kunt niet één iemand de schuld geven van dit probleem. Het is een maatschappelijk probleem, wat we samen moeten aanpakken.
Marian van Voorn (1978) is sinds april 2008 werkzaam als adviseur bij STAMM CMO Drenthe. In haar meeste projecten zijn jongeren tussen 12 en 23 jaar de doelgroep. Onderwerpen zijn voortijdig schoolverlaten, maatschappelijke stages en leefstijl van jongeren. Daarnaast houdt ze zich ook bezig met vrijwilligerswerk.
Hoeveel open deuren kunt u nog intrappen?
Het ligt altijd aan het aanbod op de markt en de slappe medemens. Lees uw bericht.
Ik ben ook te zwaar, 2x een onverklaarbare stoornis in de spijsvertering, de eerste keer 40 kilo binnen 2 maanden, artsen geraadpleegd zij weten het niet, de tweede maal, na ca een jaar in één maand 20 kilo erbij en weer weet men niet waar de oorzaak ligt van de stoornis. Wel “kreeg ik er 60 kilo bij”. Mijn eet en drinkpatroon wsaarin was niets veranderd en ook nu niet. Ik eet minimaal maar nog teveel voor te weinig beweging. Door een hernia en vele malen wondroos zijn mijn lymfklieren vernield en voeren de afvalstoffen en oedeem niet meer af. Door deze beide “handicaps” is lopen nog maar mogelijk tot ca 40 meter. Toch steeds proberen en oefenen. Nee ik kom nooit bij de frietkraam, nee ik snoep nooit, niet omdat ik zo flink ben maar omdat ik het niet lust. Nee ik eet nooit tussendoor omdat ik geen “hongergevoel” ken. En dus………..?
Komt u maar eens met een oplossing want mensen zoals ik worden inmiddels aangezien als onbeheersbare vreetzakken en er “niets aan kunnen doen” dat wordt niet geloofd. Ja, uiteindelijk heeft men de oorzaak van het falen van de spijsvertering gevonden. Die faalt nog en door minimaal te blijven consumeren blijf ik zoals ik ben maar graag, heel graag wat minder. Minder eten dan ik nu doe is niet verantwoord. Meer bewegen zou ik heel graag maar kan niet.
En nu u……………