Een groeiende groep mensen met financiële problemen meldt zich bij ons. Veelal als gevolg van het kwijtraken van werk en/of wijzigingen in de gezinssituatie. Een oplossing is vaak niet eenvoudig te vinden. Deze groep heeft over het algemeen een klein netwerk, dat ook nog eens niet steunend genoeg is in hun vastgelopen situatie te helpen. Wanneer mensen aan onze bel trekken is de rek er al langer uit.
Wanneer Karin zich begin augustus bij ons meldt, geeft ze aan dat ze er niet meer uitkomt en het niet meer ziet zitten. Als ik een intakegesprek met haar heb, blijkt er een brief van een deurwaarder te liggen waarin staat dat wegens huurschuld de ontruiming gepland staat over drie weken.
Karin had al eerder hulp gevraagd bij de Stadsbank, maar dit werd afgewezen. Waarom dit was kon ze me niet vertellen. Wat ze nu nog moest doen wist ze gewoon niet meer.
Haar inkomen was de laatste jaren gedaald door verschillende oorzaken. Ze had altijd gewerkt als huishoudelijke hulp, maar door een ongeluk waar ze een gecompliceerde armbreuk aan over hield was haar laatste contract niet meer verlegd. Ze leeft als gevolg hiervan van een ziektewetuitkering en een aanvullende bijstand.
Omdat de situatie nogal nijpend was ben ik met haar naar het crisisspreekuur van de Stadsbank gegaan. De medewerkster wist het een en ander adequaat uit te zoeken en een betalingsregeling met de wooncorporatie te treffen. Verder wist ze te vertellen dat mevrouw zich voor schulddienstverlening kon melden, ondanks de afbetaling die ze aan de Gemeente moest doen vanwege een fraude. Deze fraude was een niet geheel verwijtbare fraude, maar stond als zodanig in het systeem. Omdat meer dan de helft afgelost was zou ze toch in aanmerking kunnen komen voor schulddienstverlening. Een ingewikkeld verhaal.
Opgelucht haalde Karin adem en regelde geld bij familie om de afgesproken regeling te kunnen nakomen. Ik hielp haar met de digitale aanvraag voor schulddienstverlening. Maar die werd afgewezen omdat er sprake van fraude zou zijn. Om een lang verhaal kort te maken: we hebben tot drie maal toe een nieuwe aanvraag ingediend. Ik moest de medewerkers van de Stadsbank uitleggen dat het technisch wel mogelijk moest zijn om een traject te starten, want dit had de eerste medewerkster (die inmiddels weg was) mij helemaal uitgelegd.
Uiteindelijk werd de aanvraag geaccepteerd en kon een eerste stap in dit traject gezet worden. Het budget wordt om te beginnen drie maanden lang beheerd door de Stadsbank. Aan de schulden wordt nog niets gedaan. Jammer, want de deurwaarder vindt de betalingsregeling niet voldoende en eist meer.
Pech blijft Karin achtervolgen, want opeens wordt haar ziektewetuitkering gestopt en omdat verrekening met de bijstand achteraf pas plaatsvindt komt er de eerstvolgende maand bijna niets binnen bij de Stadsbank. De vaste lasten kunnen niet allemaal betaald worden. Geld om te eten blijft al helemaal niet over. De inwonende zoon van 19 betaalt met moeite soms een beetje, maar wil sparen voor zijn rijbewijs en vindt het onzin om zijn moeder meer te moeten betalen.
Ik zucht; er is nog een hoop werk te verzetten voor alles echt op de rit zit. De regie terugkrijgen zal nog een lange weg worden. Is Karin in staat haar zoon het hoofd te bieden? Kan ze van haar kleine budget leven? Zal ze ooit begrijpen hoe de wet- en regelgeving in elkaar steekt en daarnaar kunnen handelen? Ik vraag het me af en maak me zorgen, want steun uit het eigen netwerk zie ik niet als mogelijkheid en ik vermoed dat ze het zelf niet gaat redden.
