De ombudsman gaat hierin onder meer in op de onverantwoord complexe organisatie van de Jeugdzorg, de verschillende geldstromen, de talloze organisaties, verantwoordingslijnen en verschillende overheden die iets met jeugd ‘doen.’ Het werkt voor geen meter met als gevolg, dat ons rijke, westerse land mogelijk zelfs het Kinderrechtenverdrag van de Verenigde Naties met voeten betreedt. Schaamtevol. Treffend is zijn constatering, dat de falende zorg deels voorkomt uit incidenten uit het verleden en door media en politici die over elkaar tuimelden en om maatregelen schreeuwden. Dit alles heeft naar zijn oordeel geleid, tot perverse effecten. Een boude maar bovenal, naar mijn oordeel, terechte uitspraak.

De vrijdag voordat ik bovenstaand artikel las, was de schitterende documentaire ‘De Onrendabelen’op de televisie. Gemaakt door onder andere Marcel van Dam, oud-VARA coryfee en voormalig minister en Kamerlid. Ik beveel deze documentaire voor iedereen in welzijnsland van harte aan. Het bracht naar mijn oordeel een paar schokkende zaken aan het licht.

Zo blijkt de koopkracht van mensen met een bijstandsuitkering sinds 1982 nauwelijks te zijn gestegen. Dit in tegenstelling tot de lonen, en in het bijzonder de hogere beloningen, die juist enorm zijn gestegen. Het verschil, en daarmee de tweedeling tussen rijk en arm, is schrikbarend toegenomen. Ook werd duidelijk dat onze verzorgingsstaat tot een bedenkelijk niveau is afgegleden. Het gaat in toenemende mate om regelgeving en eisen van de staat, de mens is nauwelijks zichtbaar.

Mischa de Winter, faculteitshoogleraar Maatschappelijke Opvoedingvraagstukken aan de Universiteit Utrecht, gaf aan dat basale zorg voor en ondersteuning van burgers die het moeilijk hebben, in onze, door economische motieven gedreven samenleving, de afgelopen 25 jaar sterk is afgenomen. Onze samenleving houdt alleen maar van winnaars. Voor verliezers is nauwelijks plek. Daarbij werd als bewijsvoering de opheffing van de Melkertbanen genoemd, een werkvoorziening voor mensen die niet of nauwelijks toegang hadden tot de arbeidsmarkt. Deze voorziening gaf vele tienduizenden burgers een mate van zelfrespect en inkomen. Een moment in de tijd, dat er even oog was voor deze groep. Maar nu ook weer ter ziele. Reden: te duur.

Ik benoem het artikel van Brenninkmeijer en de documentaire van Van Dam, omdat er een duidelijke parallel is te trekken tussen beide. Door vooral economische motieven, zijn de zorg en het welzijn verschraald. Daarnaast heeft de wet- en regelgeving inmiddels een verstikkende werking op de uitvoering. En als het dan een enkele keer mis gaat, is het hek van de dam en is Nederland verontwaardigd over de misstanden, met media en politici voorop. Inderdaad: pervers!

Dik Hooimeijer (1954) is lid van de raad van bestuur van Stichting MOOI, een welzijnsorganisatie in Den Haag, Zoetermeer en omstreken. Binnen de organisatie heeft hij Marketing & Innovatie als aandachtsgebied. Sinds 1975 is hij werkzaam in de welzijnssector. Hij noemt zichzelf een absoluut welzijnsdier, maar is ook een oprecht criticaster. Naar zijn oordeel is het welzijn te weinig innovatief en speelt het niet altijd in op de tijdgeest.