Lees hier meer blogs van Dik Hooimeijer >>
Dus meldde ik mij dinsdagochtend om negen uur bij peuterspeelzaal Pinkeltje. Deze peuterspeelzaal is gehuisvest in het gebouw van de Haagse basisschool De Krullevaar. Of beter Brede School de Krullevaar. Het is al weer een tijd geleden dat ik zo maar op een ochtend een basisschool binnenwandelde.
Los van het toch wat feestelijke karakter van deze voorleesochtend inclusief een ontbijt voor de peuters, viel het mij op dat er heel wat moeders rondliepen. Vrouwen van Turkse, Marokkaanse, Surinaamse, Antilliaanse, Afrikaanse, Aziatische, Oost-Europese en ook Nederlandse origine. Zij liepen er rond alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Ze hielpen elkaar, werkten samen en konden elkaar, ondanks verschillende achtergronden, prima verstaan.
Ik nam dat allemaal waar terwijl ik in de gang een kop koffie zat te drinken in afwachting van mijn voorleesbeurt. Ik merkte dat ik er blij van werd. Het stemde vrolijk en de positieve energie die er heerste kreeg me te pakken. Het voelde echt goed. Op dat moment dacht ik: wat een gezeur over de mislukte integratie, wat een negatief gezeik over bepaalde bevolkingsgroepen. Laten we het eens hebben over deze vrouwen die hier rondlopen. Wat een potentie!
Natuurlijk is het voor een hoop vrouwen niet eenvoudig en gemakkelijk om hun plek in de samenleving te vinden. Maar ze willen wel. Dat is op die plek ook zeker de verdienste van al die peuterspeelzaalleidsters, leraren en schoolleiding die elke dag weer ouders – vooral moeders – proberen te betrekken bij de kinderen en de school. En niet met stok of dreiging maar door vertrouwen te geven, te motiveren en een beetje bij te dragen aan het zelfvertrouwen. En dan blijkt dat we allemaal kunnen samenwerken en samenleven.
Daar wordt een mens toch blij van?
En toen werd ik opgehaald. De peuterspeelzaal was prachtig versierd en op de grond staarden zo’n 15 peuters mij vol verwachting aan. Prachtige kleine mensjes. Blank, donker, met zwarte krullen, blonde haren, grote bruine en blauwe ogen. Ik ging voorlezen uit het boekje ‘Mama is weg’. Ze kropen lekker dicht tegen elkaar aan, sommige met de duim in de mond of het hoofd op de schouder van de ander. Voor ik mijn eerste woorden sprak dacht ik; wat een prachtig gezicht deze onbevangen mensjes, nog niet belast met vooroordelen en giftige woorden.
Dik Hooimeijer (1954) is binnen Stichting MOOI, een welzijnsorganisatie in Den Haag en Zoetermeer, onder meer verantwoordelijk voor Marketing, Innovatie en Projecten. Sinds 1975 is hij werkzaam in de welzijnssector. Hij noemt zichzelf een absoluut welzijnsdier, maar is ook een oprecht criticaster. Naar zijn oordeel is welzijn te weinig innovatief en speelt het niet in op de tijdgeest.
