Lees hier meer blogs van Tineke van Uden >>
Net als professionals en gemeenten vallen zij terug op systemen, protocollen en vergaderingen. Eerder al schreef ik hierover in een weblog: ‘Doodgeslagen Idee’. Tijdens de Open Spacebijeenkomst van de Provinciale Raad Gezondheid in Rosmalen hoorde ik de term ‘professionele vrijwilliger’. Ik vond dit wel passen bij mijn thema. Sommige vrijwilligers werken zo intensief dat zij als professional beschouwd kunnen worden.
Hier zit naar mijn idee een valkuil en dat is de ruimte die betrokken burgers die buiten het georganiseerde vrijwilligerswerk staan, krijgen. Zonder zich te laten belemmeren door allerlei mitsen en maren organiseren zij activiteiten waarvan zij denken dat deze waardevol zijn voor de buurt waarin zij wonen.Dwars door beperkende regelgeving en wurgconstructies van subsidies heen, gaan ze aan de slag met wat nodig is in een wijk.
Het georganiseerde veld, welzijnsorganisaties, wijkbeheer, gemeenten lijken hier niet altijd blij mee te zijn. Er lijkt een lichte vorm van paniek te ontstaan wanneer er zomaar iets georganiseerd wordt wat niet vanuit een beleidskader of commissie bedacht is. In plaats van initiatieven toe te juichen en dit om te zetten in ondersteuning wordt vooral bedacht waarom iets niet kan of niet goed zou zijn voor de buurt, terwijl de activiteit zichzelf al bewezen heeft.
Het gegeven oordeel wordt vaak gebaseerd op de doelgroepen die men al wel bereikt. Of in het andere geval de gemeente die vasthoudt aan activiteiten van organisaties ondanks dat de resultaten niet navenant zijn. Het puzzelt mij wat hieraan ten grondslag ligt. Veel van de pijn lijkt zich af te spelen op het vlak van aanzien en status. Er lijkt angst om in te moeten leveren op de positie die men al jarenlang heeft. De oudere vrijwilligers die al jaren aan het buurtstuur staan, lijken niet meer altijd te begrijpen waar de jeugd of jongere stellen behoefte aan hebben. Negeren van succesvolle projecten, kritiek op kleine details en activiteiten afdoen als trends voeren soms de boventoon.
Een voorbeeld van een club die alle lof verdient is MAACH in Helmond, een prachtig succesvol burgerinitiatief wat buiten het georganiseerde veld om tot stand gekomen is maar wat meer waardering verdient dan het nu krijgt binnen Helmond. MAACH is opgericht door Chaib El Maach, samen met Aziz el Mansouri. Jongens en meisjes uit de binnenstad worden bereikt met vechtsport.
Het doel is weerbaarheid op basis van respect en discipline. Maar ook de moeders nemen inmiddels deel aan bijvoorbeeld yoga en zumba. Ouders zijn sterk betrokken, al het werk gebeurt door vrijwilligers. Ondanks het brede draagvlak onder de wijkbewoners wordt het succes genegeerd en start een welzijnsorganisatie nu een sportclub voor jongeren op de bovenverdieping van het door vrijwilligers beheerde wijkcentrum. Een reflex om te laten zien dat professionals het beter weten?
Tineke van Uden (1965) werkte in haar gevarieerde loopbaan met jongeren in de jeugdhulpverlening zoals opvangcentra, internaat, op straat en in het sociaal cultureel werk. In het volwassenenwerk deed zij ervaring op in de vrouwenopvang en stapte daarna over naar het maatschappelijk werk. Inmiddels is zij zelfstandig onderneemster en traint en adviseert organisaties rondom outreachende hulpverlening. Daarnaast is ze parttime docent Sociale Studies ben bij Avans Hogeschool ’s Hertogenbosch.
Vrijwilligers zijn verschrikkelijk belangrijk,alleen worden zij uitgebuit.Gratis werken b.v. in de zorg is in Nederland een hype,het mag niets kosten.De directies en bestuurs-lichamen laten honderdenduizenden euros bijschrijven op hun rekeningen(!!).Bedenk wel ; als de vrijwilliger betaling eist en het werk stil legt valt de het grootste gedeelte van de zorg als een kaartenhuis ineen(!)
Bedankt voor jullie reacties. Wat ik hieruit opmaak is dat zowel Rob als Miek geen behoefte hebben aan mensen die zo nodig achter de voordeur willen om aan de keukentafel te gaan zitten om hen te vertellen dat ze een probleem hebben en vrijwilligerswerk zouden moeten gaan doen. Dat is ook zeker niet wat ik met mijn verhaal duidelijk heb willen maken. Mij gaat het erom dat ik zie dat professionals het moeilijk vinden om vertrouwen te hebben in vrijwilligers, ook wanneer ze het goed doen.
Voor wat betreft het aanschuiven aan die keukentafel, als je die nog één hebt, denk ik dat sociaal werkers dit alleen zouden moeten doen wanneer daar een goede reden voor is. Er zijn teveel “projecten” die persé achter die voordeur willen zonder dat duidelijk is waarom. Het effect daarvan lees ik duidelijk in jullie verhaal: de deur blijft juist dicht en het leidt tot wantrouwen naar al die sociaal werkers en professionele vrijwilligers waarvan niet duidelijk is wat ze bij jou aan die keukentafel komen doen. Ik kan me dat helemaal voorstellen en vind dat mensen, professional of vrijwilliger, zich bewust moeten zijn van die effecten en een goede reden moeten hebben om zich “op te dringen” bij mensen. Ga geen problemen maken waar ze niet zijn, maar richt je op de mensen die wel echt hulp kunnen gebruiken. En ja, soms bespreek je dat aan de keukentafel gemakkelijker dan in een clean kantoor. Maar vooral ook: blijf af van zaken die dankzij vrijwilligers goed lopen en laat mensen zelf de keus of ze daaraan deel willen nemen.
mijn huistafel is voor ontbijt, luch,en dinee.
en dat ze hun geld maar aan een andere keukentafel gaan zitten.je wordt verhoord als een crimineel als zorgvrager en het liefst kleden ze je lettelijk en figuurlijk uit,maar niet meer aan mijn keuketafel.
Zelfs achter je eigen voordeur ben je niet meer veilig.
Je moet tegenwoordig zo uitkijken om hulp te gaan vragen bij de overheid als je in de shit zit.
Voordat je het weet komt zo’n frisse welzijnswerkerster 2.0 of zo’n activerende zorgmiep je “empoweren” of nog erger “je in je kracht zetten”.
Moet jij bedenken waar je goed in bent, en dan moet je maar zien dat je na afloop van een aantal wekelijkse praatsessies bij jou aan de keukentafel, waarin ze lekker “outreachend” bij jou de koffie komt opdrinken, haar ervan kunt overtuigen dat je met haar ondersteuning weer als mens een stuk gegroeid bent.
En geloof me, dat moet je met overtuiging doen, want anders wordt je geheel vrijwillig verplicht om vrijwilligers werk te komen verrichten in het buurtcentrum. Kan je gaan werken aan je eigen netwerk zodat je het niet nogmaals in je hoofd haalt om opnieuw bij de overheid aan te kloppen voor hulp.
Op deze manier zouden we met een beetje creativiteit in Nederland de zorgkosten nog wel verder naar beneden kunnen brengen.
In het ziekenhuis vragen we de patiënten om elkaar te opereren, moet je eens zien hoe snel veel van hen zich opeens een stuk beter voelen en niet weten hoe snel ze het ziekenhuis, desnoods kruipend, kunnen verlaten.
Demente bejaarden hebben plenty tijd om elkaar te ondersteunen, dus daar hebben we dan helemaal geen dure verzorgers meer voor nodig.
En wat is er mis mee om aan werkeloze ouders te vragen om hun eigen kinderen les te geven, scheelt al gauw weer zo’n 1000 leerkrachten, die als ze kinderen hebben natuurlijk hun eigen kinderen les kunnen geven zodat……
Creatief ontzorgen. Alleen nog even bedenken hoe we die vrijwilligers slim kunnen inroosteren.
Gelukkig heb ik geen keukentafel.