Lees hier meer blogs van Teun Hofmeijer>>

Dat dit drietal modelburgers waarschijnlijk voor het eerst in hun leven de wet overtreedt, is mijn schuld. Als opbouwwerker had ik hun enkele dagen eerder voorgehouden dat dit de enige manier was om niet nog eens vijf jaar tegen een autowrak aan te hoeven kijken. Waarschijnlijk had ik gelijk. Die apparaten zijn nou eenmaal onverwoestbaar. En op steun van politie of gemeente hoefden ze niet te rekenen.

De mannen waren al drie jaar tevergeefs aan het bellen en schrijven met allerlei instanties om aan te tonen dat de terreinwagen niet werd gebruikt. En bovendien hun parkeerplek in beslag nam. De bijdehante senioren hadden zelfs beelden op Google Earth gevonden waarop de jeep al in 2003 duidelijk te zien was op dat plekje. Het mocht allemaal niet baten. ‘Technisch gezien is het geen autowrak, meneer. En de wegenbelasting is ook gewoon betaald hoor, zie ik hier. Dan kunnen wij niets, helaas. Goedendag.’

Voorzitter Henk is in zijn element en commandeert: ‘die achterdeur moet ook open Theo, nee open!’ Met een verbeten trek rond zijn mond rukt Theo aan de verroeste sluiting van de kofferbak. De klep schiet los en bijna valt hij achterover in het openbaar groen. Ik zak door de grond. Dat iemand gewond zou kunnen raken vanavond, daar had ik niet over nagedacht. Maar gelukkig lacht Theo en steekt zijn duim omhoog.

Iedereen lacht trouwens. Zij waarschijnlijk van de spanning. Ik meer van opluchting. Met de armen over elkaar bekijken de drie mannen van een afstandje hun werk. De jeep staat netjes met de velgen op de klinkers, de achterdeur wijd open. ‘Dit is een autowrak jongens, of niet?’, glundert Henk. ‘Morgen maar weer eens die wijkagent bellen.’

Samen met de senioren loop ik terug over de parkeerplaats. En er knaagt iets. Het was natuurlijk niet moeilijk geweest om de oude mannen aan te zetten tot burgerlijke ongehoorzaamheid. Maar helemaal zuiver was het ook weer niet. Ook ik had meer dan twintig telefoontjes gepleegd. Met steeds weer het begripvolle onvermogen aan de andere kant van de lijn. Beleidsnotities van de Rijksdienst voor het Wegverkeer had ik zitten doorspitten. Zonder succes. Ja, ook ik was kwaad. En daarom heb ik hen net dat duwtje over de rand gegeven.

Vlak voor de ingang van het seniorencomplex draait voorzitter Henk zich om en gaat breeduit voor me staan. ‘Je begrijpt natuurlijk dat je nu een borrel met de mánnen moet drinken, hè jochie.’ Zijn ogen twinkelen, de stem is diep. Hij lijkt twintig jaar jonger. Mooi om te zien. Het knagende gevoel is als sneeuw voor de zon verdwenen. Als ik een week later hoor dat de jeep is weggesleept, doet me dat eigenlijk niet zoveel meer.

Teun Hofmeijer (1977) is opbouwwerker in Oldenzaal en bestuurslid van Code 2.0, beroepsvereniging voor opbouwwerkers en wijkontwikkelaars. Hiervoor was hij journalist in Zuidelijk Afrika, maar ook horecaportier, geluidstechnicus, fabrieksarbeider, secretaresse en marktkoopman bij de groente- en fruitmaffia. ‘Opbouwwerk is een logisch vervolg. Een fantastisch vak waar je door tussen mensen te staan en naar hun verhalen te luisteren zicht krijgt op het organisme dat “de gemeenschap” heet.’