Lees ook het interview met Dennis Abdelkarim Honing >>

We hebben de filmpjes in het Journaal gezien waarin Nederlandse jihadstrijders in Syrië en Irak Nederlandse jongeren oproepen de strijd aan te gaan, desnoods in Nederland. Die zinnen werden niet uitgesproken door een jongens die hun mbo 2 niet hebben afgemaakt.

Kijk en luister ook nog eens het filmpje af over de IS bijeenkomst in de Haagse Schilderswijk een paar maanden geleden. Dit zijn echt geen laagopgeleide jongens en dat zijn in de regel de jongens die tot de doelgroep van het welzijnswerk behoren. Je kunt je afvragen of dat wat onder andere in Syrië, Irak, Jemen en Libië gebeurt wel iets met de islam te maken heeft. Gaat het uiteindelijk niet om macht?

Bij het ronselen van jongeren gaat het wel degelijk om de islam, althans een interpretatie er van. Die – negatieve boodschap – gaat die gasten tussen de oren zitten. Via overtuigende ronselaars en/of via Google waar alle narigheid te vinden is die je tot een geradicaliseerde kunnen maken. Zodra het tussen de oren zit wordt het redelijk kansloos iemand op andere gedachte te brengen.

Ik verwijs hierbij naar het interview van Ahmed Aboutaleb met Humo van dinsdag 31 maart jl. De Rotterdamse burgemeester ziet het als een kansloze missie om die radicale overtuiging uit de hoofden van die potentiële jihadstrijders te praten. Dat was de reden voor zijn uitspraak ‘dan rot je toch op’.

Ik heb lang de gedachte gehad dat het goed is jongerenwerkers met een moslim-achtergrond hier op in te zetten. Dat blijkt toch een misvatting. Een niet geradicaliseerde moslim is in de ogen van die geradicaliseerde moslim een slecht mens. Een koeffar (ongelovige) bijna. Die wordt ook gezien als het verlengstuk van de overheid.

Dit zijn maar een paar argumenten waardoor ik denk dat het jongerenwerk één op één zeer weinig tegen radicalisering kan doen. Wel kan – en wellicht moet – het jongerenwerk signalen van een radicalisering onder jongeren melden. Het welzijnswerk kan wel – zie ook het interview met Aboutaleb – bijdragen aan het verder emanciperen van de moslimgemeenschap. Dat begint naar mijn oordeel in het versterken van de maatschappelijke positie. Ik verwijs hierbij gaarne naar mijn vorige twee blogs.

Onderschat ook niet de positie en rol van het gezin en in het bijzonder vaders. Zie het artikel in de Volkskrant van zaterdag 4 april jl. ; ‘Marokkaanse vaders, wees een vriend voor je zoon’. Een interview met Said Bensellam, jongerenwerker in Amsterdam. Ook daar is een wereld te winnen waar het welzijnswerk een belangrijke bijdrage kan leveren.

Met het investeren op de laatste twee punten gaat het om de lange adem. Uiterst belangrijk om uiteindelijk radicalisering in onze samenleving – zoveel mogelijk – uit te bannen.