Lees hier meer blogs van Jillis Kors >>

Bij de eerste wordt de achtergebleven vader afgewezen, omdat hij geen zorgmijder is. Bij de tweede wordt hij afgewezen, omdat hij te veel zorgmijder is. Bij de laatste wordt hij niet afgewezen, maar twijfel ik of het pakket voldoende aansluit bij zijn behoeften. Nadat de administratie is beoordeeld, ga ik terug naar de alleenstaande vader.

Ik tref hem buiten voor zijn huis op een bankje. Met een paraplu boven het hoofd, een zuurstofslang in de neus en een sigaret in de hand groet hij vriendelijk. Ik ga naast hem zitten en hij begint te vertellen. Zo nu en dan sluit ik aan bij zijn verhaal door hem te wijzen op enkele achterstallige betalingen en wijzigingen die hij moet melden bij instanties. ‘Komt allemaal in orde Jillis!’, zegt hij geruststellend.

Ik vraag aan hem wat hij zelf graag wil als het om huishoudelijke zorg gaat. ‘Het gaat prima, zoals het nu gaat’, antwoordt hij. De schoonmaker komt twee keer per week, die wast ook zijn kleren, zelf gooit hij iedere dag een beetje water over zich heen, zijn oudste zoon neemt raspatat en kroketten mee (voor een beetje warmte in de maag), de achterstallige betalingen lopen niet uit de hand en elke twee weken doet hij inkopen bij een varkensboer. ‘Speklappen, rollades, shoarmavlees, gehakt, …..’, ik ben al misselijk voordat hij alles heeft genoemd. ‘Of lust je geen vlees’, vraagt hij. Ik antwoord dat ik graag vlees eet, maar zoveel varkensvlees binnen een minuut is voor mij teveel. Hij moet lachen.

We draaien allebei nog een sigaret en hebben dezelfde mening. Voorlopig wordt hij niet gelukkiger als in zijn huis professionele zorg geboden wordt. De overburen en ik houden hem in de gaten en als het echt nijpend wordt zal hij het zelf aangeven of grijpen wij als team alsnog in.

Jillis Kors, (Groningen, 1974) heeft na de opleidingen Cultureel Maatschappelijke Vorming en Sociologie in diverse steden in Nederland opbouwwerk en burgerparticipatie projecten ontwikkeld en uitgevoerd. Sinds oktober 2008 is hij opbouwwerker in Zwolle.