Om Henk uit de criminaliteit te houden, kan hij wel wat ondersteuning gebruiken vond de rechter. Daarom moet ik hem helpen met zijn schulden en het vinden van zinvol werk.

De afgelopen twee maanden is Henk elke week bij mij op kantoor langs geweest. Nog nooit een minuut te laat. Elf uur is elf uur, vindt Henk. Dit keer ga ik bij hem thuis langs.

Hij heeft zijn woning ingericht zoals hij zelf is: troosteloos met een keurig randje.

Een man van veertig heeft niet veel nodig.

Op de tekentafel was zijn appartement in de jaren tachtig een product van het vooruitgangsgeloof. Op deze plek moesten ruime appartementen komen voor jongeren die onze economie erbovenop zouden helpen. Twee decennia later worden de schuurtjes er elke week opengebroken, heeft de helft van het complex een strafblad en klust de andere helft er zwart bij naast de uitkering. Henk woont op de bovenste verdieping.

‘Kijk, het is net een penthouse’, zegt hij met een grote glimlach op zijn gezicht. Ik zie een verzameling platte daken waar duiven in grote getalen hun behoefte hebben gedaan. In de uiterste hoek van zijn ruime woonkamer staat een witte tafel eenzaam zijn dagen te slijten.

Eromheen staan drie witte rotanstoelen die waarschijnlijk buiten hebben gestaan, in de regen. Daar kunnen ze niet tegen. De rest van de ruimte is leeg. De ramen hebben geen gordijnen en op de vensterbank staan geen planten. Wel twee sportbekers. Gewonnen met crossfietsen, toen dat nog een populaire sport was.

‘Een mooie tijd’, zegt Henk, terwijl hij zijn hoofd enigszins laat hangen.
‘Woon je hier nog maar pas?’ probeer ik om de situatie te begrijpen.
‘Nee, al negen jaar’, zegt Henk verbaasd. Vijf meter verderop ligt een enorme stapel kleding in de hoek. Hij ziet dat ik ernaar kijk.

‘Van een marktkoopman gekocht’, zegt hij niet zonder trots.

‘Hij wilde er vanaf. Het verkocht niet. Zelfs niet deze broeken. Voor maar 1 euro. Damesbroeken.’ Ik kijk ernaar, herken het model. Volgens mij liggen er bij mijn moeder nog dergelijke broeken op zolder. In zakken die bestemd zijn voor landen waar ze het moeilijk hebben.

‘Ik kon de hele partij voor weinig kopen’, zegt Henk.

‘Wat ga je er nu mee doen?’ ‘Verkopen op markten of braderieën. Dan neem ik twee behangtafels mee en doe er een kleedje op. Zo makkelijk is het. Laatst een hele dag op de markt gestaan. Vijf uur opstaan. Zes uur inschrijven. Opbouwen en dan verkopen.’

‘En?’

‘Alles weer mee teruggenomen, mensen willen niks meer kopen. Om half acht ’s avonds was ik pas weer thuis.’