Leendert had gevochten met een buurman uit de straat. Die vond dat hij zijn auto niet netjes geparkeerd had. ‘Mijn wagen heeft nou eenmaal twee parkeerplekken nodig. Die scootmobiel van zijn vrouw kon er heus nog wel langs.’ Hij was verbaasd dat de politie was gebeld, dat was niet gebruikelijk in zijn buurt. Dat hij veroordeeld was tot een werkstraf van 60 uur en een reclasseringstoezicht van twee jaar verbaasde hem nog meer. ‘Laten we er maar het beste van maken,’ vatte hij zijn motivatie voor ons contact samen. Onderdeel van het toezicht was verplichte dagbesteding. Gelukkig kende hij zelf veel mensen uit de autobranche.

‘Ik ben een liefhebber van Amerikaanse auto’s,’ zei Leendert terwijl hij me op het autobedrijf van zijn beste vriend rondleidde. Naast een Oldsmobile uit 1975 waarvan de motorkap en deuren ontbraken stond een Pontiac die niet veel jonger was. Waarschijnlijk had hij vooral buiten gestaan in het Nederlandse weer. Daar kan zo’n wagen niet tegen. Leendert gaf een liefdevolle klap op de achterklep die tot mijn verbazing bleef zitten. ‘Ik struin regelmatig autosloperijen af op zoek naar onderdelen. Over een paar weken herken je een auto als deze niet meer terug.’ Hij bleef staan naast een wrak die waarschijnlijk frontaal tegen een betonwagen tot stilstand was gekomen. Aan de grille kon ik zien dat het een Cadillac geweest moest zijn. ‘Dan is deze bak klaar om verkocht te worden aan iemand met veel geld.’ Hij zag dat ik mijn wenkbrauwen optrok. ‘Jazeker, in perfecte conditie levert dit een mooie som geld op.’ Fijn dat je het hier zo naar je zin hebt, besloot ik de toer. Ik vroeg mij af hoe lang zijn vriend hem nog de kans bood Leendert hier wat werkervaring op te laten doen. Dat was minder lang dan ik dacht.

Een paar weken later zocht ik Leendert op in zijn huis. Tot zijn grote ontzetting had zijn vriend hem weggestuurd. ‘Alleen omdat ik wat schade had gereden aan een van zijn auto’s. Met een paar biertjes op. Maar ik heb hem niet nodig.’ Nu Leendert weer hele dagen thuis was, stroomden de overlastmeldingen binnen. Nachtelijke herrie, schreeuwen, intimideren, dreigen.

Tot nu toe had ik de woningbouwvereniging kunnen overhalen hem niet uit zijn huis te zetten. Ondanks het dossier wat ze tegen hem hadden opgebouwd. Naast de lange lijst aan klachten uit de buurt een huurachterstand van meerdere maanden. Ik vermoedde dat de daklozenopvang niet zat te wachten op nog een cliënt met een kort lontje. Leendert dirigeerde mij naar de bank in zijn woonkamer waar juist daarvoor een van zijn honden had gelegen.

‘Ik heb nagedacht’, zei hij, ‘over wat je laatst zei over dat werken. Om van de sociale dienst af te zijn. Ik wil graag een eigen bedrijf opzetten kun je me daarmee helpen? ‘Natuurlijk,’ zei ik, ‘ik waardeer je enthousiasme. Wat voor bedrijf denk je aan?’ ‘Autohandel en schadeherstel, daar ben ik bekend mee. Schadeauto’s en occasions, inkoop en verkoop.’ Ik keek ietwat bedenkelijk en vroeg: ‘Waar ga je al die auto’s neerzetten.’ Hij keek me verwonderd aan alsof ik een domme vraag stelde. ‘Gewoon, hier in de straat.’