De vorige keer blogde Lennard over waarom we maar niet durven innoveren >>

‘Want’, zo ging ik verder ‘je kunt toch met veel minder registratie af om de cliënt goed te helpen? Cliënten kunnen en willen daarnaast zelf vaak veel meer in de lead zijn en aan de slag gaan met hun eigen gezondheid en eigen dossier.’

‘Lennard’, zo was de reactie op mijn vraag. ‘Ik zal je nog maar eens haarfijn uitleggen wat wij moeten registreren en van wie, want je lijkt maar niet te snappen dat het niet zo simpel is.’ Ik geef hier de korte samenvatting:

• ​Bij de AZR wordt gewerkt met een productgroep waar de cliënt in valt hiervoor krijg je een bepaald bedrag mits een cliënt niet meer dan twee weken mist, dan krijgen we niets betaald. Een dagregistratie is onvermijdelijk.
• Hetzelfde moet op verrichtingenniveau worden geregistreerd voor het CAK, om het effect op de eigen bijdrage helder te krijgen.
• Voor de gemeenten, die sinds 1 januari ook meedoen in deze wereld moeten we op productniveau terugkoppelen wat er binnen onze instelling allemaal gaande is.
• Daarnaast heeft elke verzekeraar ook weer zijn eigen regels en controlemechanismen. Bij bijvoorbeeld de meeste verzekeraars is een verwijzing altijd geldig, maar bij een van hen is de verwijzing maar twee jaar geldig. Dit moeten wij dan netjes bijhouden en alarmpje af laten gaan als het tijd is de verwijzing te vervangen en we langs moeten bij de huisarts om hier om te vragen.
• Er zijn in totaal ongeveer vijftig items waarop gecontroleerd moet worden: Indirecte tijd, directe tijd, de hoofdbehandelaar, de check tijdens het multidisciplinair overleg, het behandelplan, de handtekening, enzovoorts. De lijst gaat door.
• De ene gemeente wil wel een handtekening van de cliënt zien de andere niet.
• De diagnose moet voor sommige verzekeraars op de factuur staan, maar de cliënt mag er bezwaar op aantekenen. Moet je ook weer bijhouden.
• We zijn verplicht de diagnose uit te wisselen met de huisarts, maar als de cliënt het niet wil mag het niet.
• De ene financier wil vierwekelijks factureren, de andere maandelijks.

‘Ik kan nog doorgaan, Lennard, maar zoals je ziet zijn er zoveel regels en is er zoveel waar we aan moeten voldoen om geld in het laatje te krijgen dat we niet anders kunnen dan de helft van onze tijd spenderen aan registreren en planning & control.’

Dit is de realiteit; iedereen wil het anders en beter zien maar niemand geeft één millimeter toe. Alle partijen vragen in hun ogen terecht om allerlei extra gegevens vanuit hun eigen silo, zodat ze afzonderlijk van elkaar een beter gevoel, een sluitend kwaliteitssysteem en een gratis paraaf van een accountant krijgen. Maar samen houd je per saldo een slechtere en duurdere gezondheidszorg over. En niemand heeft door het oerwoud aan regels nog tijd om iets anders te doen dan regels naleven.

Hier kwam in 2015 nog de decentratlisatie overheen die tot nog meer regels en nog meer chaos geleidt. Het is bijna grappig.

Mijn ultieme innovatie (ik kan het toch niet laten): verzin je één registratieregel voor verantwoording erbij, dan moeten er twee vanaf. Één bij jezelf en één bij de silo van de buren. Zo sla je twee vliegen in één klap. En het mooiste; de ongeremde regelverzinlust leidt eindelijk tot minder regels. Win win.