Per uur kost een voetmassage zo’n zes euro inclusief warmwaterbad en likdoornverwijdering. Een schoudermassage het dubbele. Het is ontspannend en gezellig. De fysiotherapeuten hebben allen een klassieke opleiding, de een is beter dan de ander. En ze willen allemaal een woordje Engels leren. Als ik energie heb, de laatste weken dus wat minder, hebben we soms dolle pret in de ruimte met zes klanten en zes masseurs.
Dit zijn particuliere bedrijven die inkomsten verwerven rechtstreeks van de klant. Buiten staat tegenwoordig de salesmanager klanten naar binnen te praten. De concurrentie is groot en ook in deze branche is recessie merkbaar. Ik word gebruikt; ‘zelfs een buitenlander vindt het fijn bij ons! Kijk, daar zit ze!’ Het verveelt snel om koningin te zijn; ik ga lezen!
De accupunctuur vormt een van de afdelingen in het revalidatieziekenhuis, verbonden aan het academisch ziekenhuis waar ik werk. 3000 jaar oud is deze traditioneel Chinese methode van naalden prikken in de meridianen die naast de zenuwbanen lopen. Eng? Als je het ziet soms wel. Naalden in de buik, op de bovenlip, in het hoofd zelfs. Ik heb naalden in mijn nek en achterhoofd en polsen. Als het gebeurt, voel je de prik door de huid amper maar als de naald de verstopte stukken raakt, voel je het goed.
Vandaag was het heftig. Een uurtje later voel ik opluchting. De nek voelt beter en mijn oren kunnen weer meer hebben. Zinvol, ik geloof er wel in en Dr Sue is erg zachtaardig. De accupunctuur kost me twee euro per keer, de daaropvolgende massage van de spieren kost vier euro per uur. Ik reken uit dat ik totaal zo’n zestig euro zal betalen. Hier veel voor een willekeurige patiënt met modaal inkomen (250 euro per maand), die mits verzekerd, 30 procent van de totale kosten betaalt. Er komen niet veel patiënten, ook hier is accupunctuur een luxe-behandeling.
Dat ik in het nieuwe, nog niet officieel geopende revalidatieziekenhuis tijdens de massage ook even de vertaling moet controleren van alle ruimtes (moet er wc staan of toilet in het Engels, director’s room, occupational therapy?) is een vriendendienst en levert me waarschijnlijk straks een uitnodiging op voor de opening. Zoiets gaat altijd gepaard met veel vuurwerk, versiering en speeches van allerlei leiders. En dan is het klaar. Geen geborrel of recepties naar Nederlandse gewoonte. Het budget gaat naar de versiering, het knallende vuurwerk (brengt geluk) en soms een lunch voor de leiders.
De directeur vertelt me dat revalideren nog een nieuw concept is in China. Je bent gezond, kunt alles, of niet. Voor georganiseerd leven en werken met een functiebeperking is kennelijk een meer welvarende cultuur nodig. En eerst moet de basis gezondheidszorg voor allen toegankelijk worden.
De kosten van revalidatie zijn hoog. Na een hersenbloeding, een verkeersongeluk, of een operatie gaan mensen hier na behandeling meestal gelijk naar huis om daar verder te leven met hulp van de familie. Door de nieuwe gang loopt een jongeman van 36 jaar die een hersenbloeding had. Hij oefent zijn benen met elastieken. Hij communiceert non-verbaal, kan niet spreken, maar de artsen zien en verwachten vooruitgang. Zijn moeder loopt naast hem, ook hier is de familie er altijd bij.
Anne Geerdink (1951) is voor een schooljaar vertrokken naar het Noord Westen van China. Ze doceert daar Internationale Communicatie/Engels aan de Medische Universiteit van Ningxia. Als sociaal-pedagoog en organisatieantropoloog met ook werk-en onderzoekservaring in welzijnswerk en zorgorganisaties kijkt ze met grote belangstelling naar(de organisatie van)zorg en welzijn in de totaal andere cultuur en zorgstructuur van China.
