Sandra en Kees zijn mensen waar ik al een poosje over de vloer kom. In de zomer werd ik gebeld door een ziekenhuismaatschappelijk werkster met de vraag of ik iets voor Sandra zou kunnen betekenen. Kees was net geopereerd; er had voor de tweede keer een beenamputatie plaatsgevonden. Voor hem was volop hulp en ondersteuning, maar de maatschappelijk werkster signaleerde dat Sandra er helemaal doorheen zat.
Kees en Sandra zijn in de 50, Sandra is wat jonger dan Kees. Hun huishouden bestaat uit twee papegaaien, drie honden en een kat. Er is altijd leven in de brouwerij en er lijkt veel mogelijk. Kees werkt al jaren niet meer en zit in de WAO. Sandra heeft een baan maar kan door zowel lichamelijke als psychische factoren niet werken en zit om die reden al een jaar in de ziektewet. Ruim een jaar is ze al bezig met de zorg voor haar man, en de rek is er uit. Aan zichzelf komt ze al helemaal niet meer toe. Dagelijks is ze uren bij Kees in het ziekenhuis, ze brengt hem eten, wast hem en is zijn steun en toeverlaat. Ze zijn geen mensen die om hulp vragen: ze helpen liever een ander, en met maatschappelijk werk hebben ze nog nooit te maken gehad. Om die reden is met name Sandra wat afwachtend bij het eerste contact. Kees wil heel graag dat zijn vrouw wat ondersteuning krijgt, hij ziet ook wel dat zij er aan onderdoor gaat en is niet bij machte haar te helpen. Hij heeft genoeg op zijn eigen bordje.
Er volgt een periode waarin ik zowel Sandra alleen als hen samen spreek, meestal bij hen thuis. Ik maak van alles mee. De jongen die ze in huis hebben genomen omdat hij niets heeft; de administratie die een puinhoop is geworden, het huis dat niet meer goed bijgehouden wordt. Ik zie liefde, machteloosheid, regieverlies en maak meerdere ruzies mee. Een paar keer in de tijd dat ik kwam wilde Sandra weg bij Kees. Ik hoorde ze dan door de telefoon foeteren op elkaar. Altijd kwam het uiteindelijk weer goed.
Inmiddels zijn we een half jaar verder en is door een vrijwilliger de administratie op orde gebracht; er komt iemand om het huis schoon te maken; er zijn aanpassingen in huis gedaan waardoor Kees weer overal kan komen en zich kan redden. Ik ben mee geweest met Sandra naar de bedrijfsarts, om te voorkomen dat ze zich te snel aan het werk liet zetten. Ik heb gezorgd voor een goede therapeute, die ook thuis komt en er voor beiden is. Ze hebben nog een langere weg te gaan, maar de basis is weer solide, de regie wordt weer door henzelf gevoerd en de liefde die ze al zo lang bindt krijgt weer ruimte.
Omdat Sandra zo van tuinieren houdt heb ik haar aangezet tot het zoeken naar een volkstuin. Als door een wonder heeft ze deze al heel snel gekregen en is ze de koning te rijk. Binnenkort sluiten we de hulpverlening af, en ga ik een kop koffie bij ze op de tuin drinken. Ik ben tevreden!
