Ik heb André Rouvoet als collega in de Tweede Kamer van nabij leren kennen. We hadden dezelfde portefeuille, vluchtelingenbeleid. Zelden heb ik zo’n gedreven, scherpzinnig, en erudiet Kamerlid meegemaakt. Een groot debater met veel politiek gevoel. Daarbij bleek André ook nog een erg aardige man te zijn. Hij had al eerder lijsttrekker van zijn partij moeten worden, maar hij behoorde blijkbaar bij de verkeerde bloedgroep. Hij is niet vrijgemaakt-gereformeerd. En daar telt dat.
Nu hij minister is, wil hij zijn visioenen waarmaken. De jeugd op het rechte spoor brengen en het gezin in ere herstellen. Gemodelleerd naar zijn eigen inzichten en genormeerd met behulp van bijbelse uitgangspunten. En dus wordt er weer iets nieuws bedacht, de Centra voor Jeugd en Gezin. Hopelijk lukt het hem om hiermee het hele land te bedekken.
In het kabinet is zijn partij nodig voor de meerderheid in de Kamer. Zowaar een sleutelpositie om gebruik van te maken. Wat hij dus niet doet. Wel roept hij een hoop irritatie op door eerst het ‘homohuwelijk’ weer te agenderen. Waarmee hij meer verloor dan terugwon. Tenminste buiten zijn eigen kring. Daarna kwam het genetisch onderzoek bij embryo’s. Weten dat je een doodlopende weg bewandelt en het vervolgens toch doen. Dat is geen politiek bedrijven. Dat is getuigenis afleggen. Rouvoet is als een schipper naast God, wiens overtuiging ook aan niet-gelovigen als de enig juiste wordt voorgehouden.
Intussen blijven de feiten en cijfers over ontspoorde jeugd, over huiselijk geweld, over misbruik en incest, over falend ouderschap, over de onmacht van de hulpverlening en over het tekortschieten van de zorgmanagers alarmerend. Zo koersen we naar een parlementaire enquête over het langjarig tekortschieten van de jeugdzorg en -hulpverlening. En zijn we dus niet op weg naar de grote schoonmaak, waarop we al te lang wachten.