Ik twijfel en voel het ongeduld van de onrustig wachtende dame achter me. Ik hou de zaak op met mijn twijfelen en zet dus – zonder overtuiging – mijn handtekening. Natuurlijk wil ik niet dat mijn zoon in de ambulance ligt en de ambulancebroeder niet genoeg informatie heeft om goed te kunnen handelen. Maar waarom voelt het dan toch alsof ik iets uit handen geef?

Het zit er ingehamerd: geef nooit je pincode uit handen, zorg voor een hoog beveiligd  internetwachtwoord, verberg je inloggegevens en digID. Onlangs las ik dat zelfs mijn Facebook likes belangrijke informatie kunnen opleveren voor derden. Vreemd dat ik nu zomaar, tussen de aardappels en de soep, mijn handtekening zet voor het delen van mijn medicatiegeschiedenis en -gebruik. Waar ik vroeger toch echt op de barricades ging om mijn recht op privacy te verdedigen.

Onwrikbare principes en visies zijn gaan schuiven. De economische crisis maakt dat we opnieuw afwegingen gaan maken, afwegingen gebaseerd op economische gronden en misschien niet zozeer op sociaal- en pedagogische gronden.Twintig jaar geleden vonden de burgers en overheid nog dat onze ouderen echt beter af waren in een verzorg- of verpleeghuis dan dat ze overgeleverd werden aan de nukken van familie of buren en onze kinderen meer ontwikkelkansen kregen wanneer ze in de groep onder leiding van professionele leidsters opgevangen werden.

Op een verjaarpartijtje verzucht mijn tafeldame dat ‘het toch ook allemaal niet meer te betalen’ is.

De schelle stem van een zorgverzekeraar  tettert daar triomfantelijk doorheen: ‘Je gaat toch niet betalen voor iets dat je niet nodig hebt?’ Het economisch perspectief rukt steeds verder op. De kwaliteit van zorg en welzijn wordt vertaald naar opbrengst.

Sta ik achter mijn paraaf? Als het mijn leven gaat redden of dat van mijn naasten ben ik natuurlijk blij dat ik heb besloten mijn gegevens te delen, maar wat kan er verder mee gebeuren? Wie heeft er verder interesse in, wie kan er belang bij hebben? Als ik op mijn leeftijd nog een baan wil, ben ik er dan bij gebaat dat wanneer ik op een vacature reageer, mijn wellicht toekomstige baas precies kan zien wat ik allemaal heb gedaan? Dat ik misschien zelfs ooit bij een psycholoog heb gelopen, of medicijnen slik voor een hartkwaal? Maar wanneer ik ineens ergens op straat neerval, en het ambulancepersoneel precies hetzelfde kan inzien, is die wetenschap toch ineens een groot geluk. Dan zou het wat mij betreft op een chip in mijn onderarm mogen staan.

Waar teken ik nu voor? En voor wie?

Betty Vervoort is werkzaam als adviseur bij K2 Brabants Kenniscentrum Jeugd. Haar belangrijkste werkterrein ligt op het gebied van advisering en het effectief en efficiënt inrichten van samenwerkingstrajecten in MFA’s, brede scholen en CJG’s.