De vorige keer blogde Anjet over mooie vrijwilligers >>

Jalbert en ik zijn op Rotterdam CS en we willen iets eten. Ik loop naar de AH To go met genoeg assortiment. ‘Waarom eet je niet weer eens een appel?’ vraag ik pesterig, terwijl ik het koelvak scan. ‘Anjet,’ reageert Jalbert een tikje uit de hoogte, ‘je wéét dat ik geen appel kan afbijten!’

Verbaasd kijk ik hem aan en vertel hem dat ze ook appelstúkjes verkopen. ‘Nou ja!’ zegt Jalbert, ‘In zakjes? Wie verzínt dat nou?’ Hoe kan hij ook weten wat er allemaal bestaat? Met zijn vrienden eet hij altijd een kroket en in de instelling bepaalt de keuken zijn menu. Nu zie ik pas hoeveel dingen er in het koelvak staan die hij waarschijnlijk helemaal niet kent. Ok, opnoemen dan maar. ‘Snoepgroenten, yoghurtdrinks, drinkfruit…’ Mensen kijken me raar aan, maar ik moet door: ‘Wraphapjes, panini’s, quiches, smoothies …’ Uiteindelijk kiest Jalbert de appelstukjes, quiche en als toetje drinkyoghurt. Als we even later zitten te eten, geniet hij van de nieuwe smaken, en zegt: ‘Hier ga ik de anderen over vertellen!’

Dan zie ik dat onze trein al bijna vertrekt. Het is druk als we instappen. Voor Jalbert is er nog een vrije plek bij het raam – naast een van top tot teen gesluierde mevrouw. De dame staat even op om hem erlangs te laten. Ik blijf in het gangpad staan en kijk al naar buiten, als hij vraagt: ‘Reist u vaak met de trein?’ Ik draai me om en zie dat hij het uitgerekend háár heeft gevraagd. Ze verstaat hem vast niet, en wil dat net tegen hem zeggen … Als zij met een licht Utrechts accent antwoordt: ‘Ja, best wel.’ ‘Houdt u van de trein?’, vraagt Jalbert nieuwsgierig door. ‘Ja zeker!’ antwoordt ze vrolijk, en dus vervolgt hij: ‘Dan gaan wij een keer treinreizen!’ Dat zou de vrouw wel willen, zegt ze, maar daarvoor heeft ze helaas geen tijd.

Tot Utrecht kletsen ze door. Als we uitstappen, zegt Jalbert: ‘Wat jammer dat ze niet met me wil treinen!’ ‘Jalbert’, antwoord ik, ‘weet je dat…’Dat je die mevrouw helemaal niet kon zien, wilde ik zeggen. Maar dat moffel ik net op tijd weg … Het maakt hem niets uit. Terwijl ik denk dat ik hém de ogen open, is het heel vaak andersom.

Deze column staat in het Broers- en Zussenboek van Anjet van Dijken.