Lees hier meer blogs van Tineke van Uden >>

Vooral professionals hebben de neiging zichzelf deskundigheid toe te eigenen en proberen communicatiestromen in allerlei structuren te proppen en te verbinden aan regels, zo ook op Twitter of bijvoorbeeld Linkedin. Nou ben ik niet tegen ongevraagd advies en bemoeienis, dat is mijn vak, dit soort betweterige berichten storen me echter mateloos.

Ik moet beeldmateriaal koppelen aan Linkedin, ik moet me sterker profileren op Twitter, ik moet mijn logo aanpassen, ik moet contacten accepteren als ik me verbind aan een groep op Linkedin en ik word geacht reclame te maken voor andere twitteraars. Het mooie aan deze media, en misschien het lastige voor mensen die graag grip houden, is dat mensen zelf beslissen wat ze ermee willen doen. Irritante betweters, mensen met opvattingen die niet stroken met mijn levensvisie of niet integere spammers worden eenvoudigweg genegeerd of geblokkeerd.

Het sociale contact vind ik persoonlijk veel interessanter dan het zakelijke. Tijdens mijn vakantie heb ik dan ook vooral sociaal getwitterd en een Tweetup bijgewoond in Helmond, waar we elkaar ‘In Real Life’ hebben ontmoet. Gespreksstof genoeg, over alles behalve zaken doen, de insteek was dan ook ontmoeting. Ik weet zeker dat ik met een groot gedeelte van deze mensen geen contact zou hebben als ik ze in het dagelijks leven zou treffen. Opvallend overigens dat de zogenaamde deskundigen daar niet aanwezig waren, die lijken vooralsnog meer geïnteresseerd in het aantal volgers in plaats van in de personen zelf. Een grotere Tweetup in de regio Helmond zit in de planning.

In een interview van enige tijd geleden met het Tijdschrift voor Sociale StudiesVraagstukken gaf ik te kennen dat sociale media het persoonlijk contact niet kan vervangen, daar kom ik inmiddels, voor wat betreft privécontact, op terug. Het lijkt wel of juist de relatieve anonimiteit van sociale media het gemakkelijker maakt emoties te delen. Ik twitter vaak met een eenzame jongen die sinds kort gebruik maakt van o.a. Twitter, naast Hyves, Facebook en MSN. Hij kan nu zijn vragen en  bezigheden kwijt en ontvangt daarop aardige reacties. Hij zegt dat het de eenzaamheid heel wat draaglijker maakt. Ook is er iemand die zich de afgelopen tijd beter staande heeft kunnen houden door de vele bemoedigende berichten die hij kreeg. Overigens zijn er vaak leuke verheugende berichten over zwangerschappen, toelatingsexamens, verliefdheden, humoristische beschouwingen op tv- uitzendingen, videofilmpjes van de vakantie en politieke discussies. En als je een vraag hebt heeft altijd wel iemand een antwoord via #durftevragen

Mijn tip: probeer als organisatie niet alleen je doelgroep te bereiken om bekendheid te geven aan je werkzaamheden maar leer mensen zelf sociale media te gebruiken om hun persoonlijke netwerk uit te breiden en snel toegang te hebben tot informatie. Want professional of niet, ik vind het zelf ook geweldig dat ik tegenwoordig elke avond virtueel ondergestopt en welterusten gewenst wordt door iemand die ik mijn Private Sandman mag noemen. 

Tineke van Uden (1965) werkte in haar gevarieerde loopbaan met jongeren in de jeugdhulpverlening zoals opvangcentra, internaat, op straat en in het sociaal cultureel werk. In het volwassenenwerk deed zij ervaring op in de vrouwenopvang en stapte daarna over naar het maatschappelijk werk. Inmiddels is zij zelfstandig onderneemster en traint en adviseert organisaties rondom outreachende hulpverlening. Daarnaast is ze parttime docent Sociale Studies ben bij Avans Hogeschool ’s Hertogenbosch.