De vorige keer blogde Hans over social media ellende >>


Bij deze bijeenkomst ging het over het organiseren van zelfredzaamheid. Er werd een goede poging gedaan nu eens echt vanuit het gezichtspunt van de cliënt te kijken. Dan is zo’n sociaal wijkteam ineens een draak van een instituut, waar je maar beter ver vandaan moet zien te blijven. Zou u er zelf “besproken” willen worden?

Beeld u dat eens even een paar seconden in …

Mij lopen de rillingen eerlijk gezegd over de rug.

Als oplossing voor dit probleem werden verschillende ideeën aangedragen. Een daarvan sprak mij erg aan: zet tussen de burger en het sociaal wijkteam een tussenpersoon. Ik heb er moeite mee dat je naast een fonkelnieuw systeem een andere speler toevoegt om bijwerkingen te dempen, maar het was ook een feest der herkenning, en misschien ook wel van erkenning.

In Elsendorp (Noord-Brabant), heeft men er de dorpsondersteuner voor uitgevonden. Deze fietst door het dorp, kent iedereen en weet binnen 48 uur antwoord te geven op vragen van burgers. Bovendien optimaliseert deze de zelfredzaamheid door in de eerste plaats te kijken wat iemand zelf in huis heeft. Of anders of in de onmiddellijke nabijheid onderlinge hulp te regelen valt. Verantwoording afleggend aan burgers, betaald door de gemeente en op de loonlijst van een welzijnsorganisatie.

Mijn fantasie ging de vrije loop en ik droomde een beetje weg.

Iedereen kennen en door iedereen gekend worden. Jarenlang in hetzelfde werkgebied actief. Nu en dan op straat een praatje maken met mensen waarbij een vinger aan de pols nuttig is. In het buurthuis een bakkie pleur en een luisterend oor aanbieden. Zodat mensen weer kracht krijgen en mogelijkheden zien om er weer even tegenaan te kunnen. En inderdaad geen ‘casus’  worden in een sociaal wijkteam.

Mooie en handige functie toch? Ik zag het helemaal voor me.

Ik kwam bruut terug in de realiteit. Waarom hebben we deze mensen net massaal wegbezuinigd of in andere functies en projecten geplaatst? Onze sociaal werkers en opbouwwerkers? Weet u het nog? Was u er bij? Ik kom ze nu telkens op Linkedin tegen met de vermelding dat ze beschikbaar zijn voor een nieuwe uitdaging.

Mochten zij terug komen en een rol van betekenis gaan spelen in het afvangen van casussen voor sociaal wijkteams, nee sorry,in het opnieuw ondersteunen van zelfredzaamheid van hun klanten….dan mag ik alleen maar hopen dat die naast een fiets ook een tablet en smartphone ter beschikking krijgen. Fietsen is tot daar aan toe, je moet nu ook online aanwezig kunnen zijn om een directe relatie met je klant in de wijk te kunnen onderhouden. Die burger verwacht dat tegenwoordig.

Dat je dan ook mooi met je tablet in het digitale registratiesysteem van het sociaal wijkteam kunt komen en je klant aan de keukentafel kan helpen zelf de regie te voeren over zijn of haar zorgdossier en het zorgproces, dan is dat toch alleen maar winst?