De vorige keer blogde Monique over agressie in de zorg >>


Vol trots liep ik stage in Arnhem bij De Johanna Stichting, ook wel bekend als onderdeel van “Het Dorp”.  Ik vergeet ze nooit mijn begeleiders Tom, Ella en Dinie, wat zou er van hen geworden zijn? Een beetje verlegen was ik nog, maar probeerde alles uit mijn stage te halen wat kon. Ik werkte met meervoudig  gehandicapte kinderen. Nu zouden dat jongeren met mogelijkheden of uitdagingen genoemd worden.

Ik leerde gebarentaal, want de kinderen waren doof, auditief beperkt zou dat nu heten. Er was voldoende personeel en begeleiding, zowel voor de kinderen als voor de stagiaires. Zelf was ik natuurlijk ook nog een kind: Tom, Dinie en Ella zullen best hun handen vol gehad hebben aan mij. Maar ik was echt boventallig en mocht vooral de leuke dingen van het vak groepsbegeleiding leren.

Helaas zijn de tijden veranderd. Van onze leden hoor ik  bijna niets anders dan dat de kwaliteit van zorg afneemt. Zij hebben nauwelijks tijd voor de cliënten, kinderen of pupillen en laat staan voor het begeleiden van stagiaires. Daarom besteedt NU’91 de komende tijd extra aandacht aan de groep professionals uit deze branche. Niet alleen door het onderhandelen voor een goede cao GHZ maar ook door informatiepakketten te ontwikkelen voor onze leden in de gehandicaptenzorg.

We zetten de meest gestelde vragen en natuurlijk ook de antwoorden op een rijtje. Niet alleen voor de cliënten in de gehandicaptenzorg wordt gezocht wat binnen hun mogelijkheden ligt. Ook voor en mét de gezondheidszorgers in deze sector zoeken wij naar mogelijkheden om het prachtige zinvolle werk te kunnen uitoefenen en volhouden.

Helaas is dat nodig, want tijden veranderen…