Lees hier over het voorbije jaar van de armoede, kinderen in de maatschappelijke opvang, het leven in een gezinshuis en de reportage over maatjesprojecten voor karsakov-patiënten.

Veel van deze onderwerpen zijn ronduit shockerend. Zo leeft bijna een miljoen mensen in Nederland een jaar of langer onder het economisch minimum. Een deel van hen, zo’n 350.000 mensen, doet dat al vier jaar of langer. En nog eens zo’n 800.000 inwoners van dit land hebben problematische schulden. 

In 2010, het Europese Jaar ter bestrijding van armoede en sociale uitsluiting, werd in maar liefst 23 gemeenten de zogeheten ‘Stedenestafette’ tegen armoede gehouden. Daarbij werden samenwerkingsafspraken gemaakt, is gepraat over inkomensbescherming en preventie van uitsluiting. Ambassadeurs tegen armoede gingen aan de slag en het estafettestokje werd doorgegeven.

Alleen, de vele overheidsmaatregelen tegen armoede hebben meestal nauwelijks effect, constateert Carla van der Vlist, van Kerk in Actie, in het magazine van januari. Het aantal mensen dat in armoede leeft, neemt nog steeds toe. En steeds zijn de voorspelbare groepen de sigaar: eenoudergezinnen, chronisch zieken, alleenstaanden, werklozen en allochtonen. Juist zij beschikken vaak niet over de handigheid om slimme economische keuzes te maken en belangrijker nog: het ontbreekt hen vaak aan bureaucratische vaardigheden.

‘Als ergens een kruisje niet goed is ingevuld, krijg je het formulier terug en begint de procedure opnieuw’, zegt Barend Rombout, hoofd van Bureau Frontlijn, dat in Rotterdam mensen met schulden bijstaat. ‘Een betalingsachterstand van een paar honderd euro loopt dan al snel op naar duizenden euro’s schuld.’ Opmerkelijke conclusie van het artikel: niet de economische crisis, maar de bureaucratische overheid is de voornaamste oorzaak van armoede. Is het aanpakken van deze mallemolen niet gewoon belangrijker dan campagne voeren tegen armoede in eindeloze stedenestafettes?