De vorige keer blogde Elsbeth over eigen kracht >>
Zeg nou zelf. Je moet tegenwoordig behoorlijk vaardig (en hoogopgeleid) zijn om te kunnen participeren. Denk aan makkelijk contact kunnen maken met anderen, een vlotte babbel hebben, relaties opbouwen en onderhouden. Ook moet je behoorlijk thuis te zijn in wet en regelgeving. Om te krijgen waar je recht op hebt en om voor je belangen op te kunnen komen. En dan heb ik het nog niet over kunnen omgaan met de computer, smartphone , weten hoe de OVpas werkt, digitaal bankieren et cetera.
De maatschappij wordt steeds complexer. En een steeds groter wordende groep heeft moeite om zich staande te houden. Kleine problemen worden binnen no time groter. Dat was de centrale boodschap van de documentaire van Zembla die op 1 april werd uitgezonden.
Deze documentaire heeft indruk op me gemaakt. Het laat goed zien dat een steeds groter wordende groep niet (meer) vaardig genoeg blijkt te zijn om mee te kunnen (blijven) doen. Een steeds groter wordende groep wordt daardoor buitengesloten van deelname aan de maatschappij.
Daar schrik ik van. Hoe sociaal is onze maatschappij als we met zijn allen toestaan en toekijken hoe een steeds groter wordende groep mensen wordt buitengesloten van deelname ? En daardoor in steeds grotere problemen komt?
Ja, natuurlijk kunnen mensen uit de omgeving een rol spelen. Maar dan is het goed om te weten dat je, ook om (structureel) steun binnen je netwerk te realiseren, behoorlijk (sociaal)vaardig moet zijn. Denk bijvoorbeeld aan het aangaan en onderhouden van relaties, afstemmen met de ander wanneer je wel en niet een beroep op iemand kan doen, ervoor waken dat iemand niet overvraagd wordt. Best een complexe klus.
Zou het niet veel logischer en vooral socialer zijn om participeren niet als individuele aangelegenheid te zien, maar als een maatschappelijke verantwoordelijkheid? Dan gaat participeren over meedoen én over meedoen mogelijk maken. Naast het kiezen van de meest sociale politieke partij is het schrijven van deze blog een poging om dit thema op de kaart te zetten. Wat kunnen we met zijn allen (vakgenoten, beleidsmakers, iedereen) nog meer doen om gemeenschappelijke verantwoordelijkheid te nemen?
En wat te denken van de groep die echt ziek is en hulp nodig heeft!!
Regels procedures bla bla.
Gemeenten en verzekeraars doen er alles aan om deze groep af te stoten!
Hoezo asociaal, het is mens onterend!
Dit is uit mijn hart gegrepen!
De een na laatste alinea legt de vinger op de zere plek.
Het is een maatschappelijke verantwoordelijkheid om solidariteit opnieuw vorm te geven.