Lees hier meer blogs van Dik Hooimeijer >>
Zelf was ik uitgenodigd om deel te nemen aan het debat ‘Stijgen met stip’. Aanleiding van dit debat was het boek ‘De kunst van het stijgen’ van Heinz Schiller, directeur van Doenja Dienstverlening uit Utrecht. Schiller geeft hierin een aantal aanbevelingen om de armoedespiraal in wijken als Kanaleneiland in Utrecht te doorbreken. Hij heeft met dit boek en zijn uitspraak ‘bezuinigingen zijn een zegen’ zo hier en daar in welzijnsland de toorn over zichzelf afgeroepen. Bijvoorbeeld van Margot Scholte, onder andere senior adviseur beroepsontwikkeling van MOVISIE, en Klaas Mulder, senior adviseur van Laagland advies. Beide namen deel aan het debat.
Ik was uitgenodigd, omdat ik het op een flink aantal punten eens ben met Schiller. Dit heb ik ook onder andere in mijn weblogs geuit. Helaas kon Schiller zelf niet aan het debat deelnemen. De discussie samenvatten ga ik hier niet doen, maar ik wil er wel twee punten uithalen.
Schiller is aangevallen op zijn uitspraak ‘bezuinigingen zijn een zegen’. Een boude uitspraak zo op het oog. De vraag is echter of dit zo is, los van de gedachte dat Schiller ook een discussie wil uitlokken (wat overigens goed is gelukt). Ik heb in eerdere weblogs aangegeven, dat als je kijkt naar het aantal professionals, dat zich soms met één klant bezig houdt, je tot de conclusie komt dat we er een aardig zooitje van hebben gemaakt.
Wie en wat zich bijvoorbeeld allemaal met werklozen bezig houdt. De klant snapt er helemaal niks van. Ik zou het overzicht ook kwijt raken! En helpt die fragmentatie van instellingen, organisaties, overheden en verantwoordelijkheden de klant nu echt? Nee. Maar het kost allemaal wel bakken met geld. Terug naar Schillers uitspraak: vanuit het perspectief van de klant kunnen bezuinigingen inderdaad wel eens een zegen zijn. Daarmee ontstaat wellicht overzicht, duidelijkheid en rendement. Je ontkomt er niet aan om kritisch naar je eigen werk en organisatie te kijken.
Het tweede punt dat betoogd werd, is dat Schiller zich te eenzijdig richt op sociaal maatschappelijke stijging. Dat hij belang hecht aan werk en inkomen waarmee hij, zeg maar de maatschappelijke acceptatie, als maat neemt en daarmee niet bij de mogelijk- en onmogelijkheden van de klant begint. Met andere woorden: binnen welzijn moet de klant de maat zijn.
Ik snap oprecht niet waar die gedachte vandaan komt. De absolute kracht van het welzijnswerk is juist dat we bij de klant beginnen. Ambtenaren en re-integratiewerkers starten vanuit regelgeving. Daarom lukt het deze laatste ook niet om een bepaalde doelgroep in beweging te krijgen. Dit in tegenstelling tot het welzijnswerk dat juist start vanuit de klant. Mijn bewering is zelfs dat er geen betere voorziening is voor deze doelgroep dan het welzijnswerk. Maar dat mag en kan nooit betekenen dat je als welzijnswerker genoegen neemt met de soms uitzichtloze situatie van onze doelgroep.
Want laten we wel wezen, je zal in deze tijd maar van de bijstand moeten leven en kinderen hebben. Dan sta je er beroerd voor. Onderzoek laat dat glashelder zien. En dus moeten de inspanningen van het welzijnswerk, op basis van vertrouwen en de relatie met de klant, gericht zijn op het verbeteren van de sociaal-maatschappelijke positie van de klant. Het is mijn absolute overtuiging dat gedreven en oprechte welzijnswerkers in dit land dit kunnen.
Dik Hooimeijer (1954) is binnen Stichting MOOI, een welzijnsorganisatie in Den Haag en Zoetermeer, onder meer verantwoordelijk voor Marketing, Innovatie en Projecten. Sinds 1975 is hij werkzaam in de welzijnssector. Hij noemt zichzelf een absoluut welzijnsdier, maar is ook een oprecht criticaster. Naar zijn oordeel is welzijn te weinig innovatief en speelt het niet in op de tijdgeest.
