Lees hier meer blogs van Tineke van Uden >>

Als oude rot en betweter meen ik ook nogal eens de wijsheid in pacht te hebben en zet dat enthousiast in wanneer ik probeer kennis en kunde over te dragen. 

Na een week voorjaarsvakantie ga ik aan de slag met de les op maandagochtend. Voor me zit een groep eerstejaars, niet iedereen even uitgeslapen, maar het feit dat ze er allemaal zijn doet me goed. Tot mijn ergernis hebben de leerteams het merendeel van de opdracht niet gemaakt. Redenen waarom het niet af is: ‘We hebben vakantie gehad en elkaar na de vorige les niet meer gezien.’ Ze zijn dus niet goed voorbereid.

Ik licht toe dat ik ook een paar dagen vrij ben geweest en me voorbereid heb op de les. Ik steek een verhaal af over verwachtingen in de beroepspraktijk en dat ze maar beter kunnen maken dat ze daar klaar voor zijn. Had ik echter begrip getoond en toegelicht dat ik gewoon gewerkt heb, voor mijn eigen bedrijf, en daarnaast ook tijd heb moeten maken voor de les, dan was voor hen duidelijk geweest waar mijn irritatie vandaan kwam. Een studente merkt terecht op dat ik wel vraag hoe het komt, maar het antwoord schijnbaar niet wil ontvangen. Fout nummer twee van mijn kant. Ik ga er niet op in en negeer de terechte opmerking die ze maakt.

Elk leerteam heeft een casus beschreven, aan deze opdracht hebben ze wel voldaan. En dan gaat het helemaal mis. De studente, wiens opmerking ik eerder negeerde, licht de casus toe van haar leerteam. Tenminste, dat probeert ze. Ik kan het, in mijn ongeduld, niet laten om bij elke paar zinnen een vraag te stellen, zonder te weten of dat onderdeel verderop nog aan de orde komt. Ik heb het eindresultaat al in mijn hoofd en sla honderdduizend stappen over. Ik ga uit van mijn kennis, mijn ervaring, mijn deskundigheid zonder te checken of de studenten het nog bijbenen. Dit leidt ertoe dat deze kritische mondige studente besluit maar niets meer te zeggen. Er ontsnapt haar een zucht en ze rolt met haar ogen wat door mij direct afgestraft wordt met een opmerking dat ik een normaal antwoord wil op mijn vragen zonder gezucht en rare gezichten. 

Ik met mijn mond vol over attitude, aansluiting bij de klant en zijn tempo, oog voor de leefwereld en wederkerigheid doe werkelijk alles wat ik niet moet doen. Zo draag ik dus bij aan het soort studenten of klanten die we niet willen. Het mailtje met mijn excuses en een poging de verbinding te herstellen is inmiddels de deur uit. Nu nog passend strafwerk voor mezelf bedenken. Iemand suggesties?

Tineke van Uden (1965) werkte in haar gevarieerde loopbaan met jongeren in de jeugdhulpverlening zoals opvangcentra, internaat, op straat en in het sociaal cultureel werk. In het volwassenenwerk deed zij ervaring op in de vrouwenopvang en stapte daarna over naar het maatschappelijk werk. Inmiddels is zij zelfstandig onderneemster en traint en adviseert organisaties rondom outreachende hulpverlening. Daarnaast is ze parttime docent Sociale Studies ben bij Avans Hogeschool ’s Hertogenbosch.