Tante An betekende veel voor mij. Ze was er op belangrijke momenten in mijn jonge jaren. Ze kende de mensen uit mijn jeugd. Ze leefde in een bijzonder huis. Met allemaal kunstschilders en beeldhouwers in een oud schoolgebouw. Volgestouwd met van alles. Ze is geboren in 1916 en was op. Het is een troost, maar maakt het gemis niet minder.

De laatste tijd wordt er veel gesproken over de Sociaal Democratie. Wat is het verhaal? Tante An heeft het meegemaakt. De opkomst van de Sociaal Democratie, de kansen die ze als jong meisje kreeg om te leren. En de AOW die ze ontving vanaf 1981. Ze heeft ook meegemaakt hoe snel de wereld verandert: de komst van de auto, de stofzuiger, computers. Hoe ze bang werd in haar buurt. Als de wereld verandert, kan een land niet stilstaan, kan de politiek niet vasthouden aan hoe het was. Nieuwe oplossingen vanuit aloude idealen.

Voor Tante An was weinig vanzelfsprekend. Voor veel mensen is veel vanzelfsprekend. Tante An is niet meer. Niets is vanzelfsprekend, geloof me. Zeker de sociale zekerheid niet. Een van de hoofddoelen van het socialisme was en is: welvaart voor iedereen. Dat doel is niet versleten. Er horen ook doelen bij die als utopisch kunnen worden beschouwd: vrede, verdraagzaamheid en solidariteit. Zij zullen nooit geheel worden bereikt, maar geven richting aan ons handelen, kleuren onze keuzes.

Voorop staat dat iedere volwassene en gezonde mens allereerst verantwoordelijk is voor zichzelf. Van iedereen moet een flinke inspanning worden gevraagd om de eigen problemen op te lossen. Het verhaal zit in de vastberadenheid om de doelen die je nastreeft te bereiken. Zonder een blinde vlek te ontwikkelen voor misbruik en met een oog op de ontwikkelingen in de tijd. Vastberaden voorwaarts zou mijn tante zeggen.

Hans Spekman is Tweede Kamerlid voor de PvdA. Zijn aandachtsgebieden zijn asiel- en migratiebeleid, de onderkant van de arbeidsmarkt en armoedebestrijding. Voor zijn Haagse debuut in 2006 was hij wethouder van Sociale Zaken in Utrecht.