De vorige keer blogde Marco over de oorzaken en gevolgen van gedrag >>
Ik ken cliënten, afkomstig van de Dominicaanse Republiek, die tien, vijftien jaar in Nederland wonen en louter Spaans spreken en het toch gelukt is een leven op te bouwen. De vragen die dat oproept, zijn eindeloos. Hoe zijn ze hier terecht gekomen, hoe richtten ze hun leven in, voeden ze hun kinderen op, betalen ze de rekeningen en vinden ze werk?
Verbazing wakkert de nieuwsgierigheid aan. Daar wil je meer van weten. Eenmaal op dat spoor kom je stukje bij beetje meer te weten en krijg je zicht op iemands leven, motieven, overtuigingen dromen en wensen. Op ‘ditishetsociaalwerk.blogspot.nl’ verzamelen we verhalen van sociaal werkers. Regelmatig komen daar cliënten voorbij waar ik meer over had willen weten.
Wat dacht je van de voormalig bodybuilder die het niet lukt om zijn administratie op orde te krijgen en daarbij de hulp inroept van een vrijwilliger. Voor de eerste kennismaking met de vrijwilliger was hij nogal nerveus en dronk hij zich wat moed in met een glas wodka. Al snel was het ijs gebroken en kwamen er foto’s tevoorschijn, van vroeger, in betere tijden met al de spieren nog in optima forma. Ook toonde hij trots zijn tatoeages en littekens. Ongetwijfeld schuilt achter elk litteken en elke tatoeage een verhaal.
Of wat denk je van het gezin dat thuis een dierentuin creëerde. De gezinsbegeleider meldt zich rond etenstijd bij de familie om een hapje mee te eten om zo de gezinsdynamiek te observeren. Het was haar eerste huisbezoek en in de krap bemeten woning trof ze een beestenboel aan. Langs de muren waren hokken opgesteld met konijnen, cavia’s, vogels en wat al niet meer. Elke plek in huis werd in beslag genomen door mandjes en etensbakken. Tijdens het eten drentelde twee honden om de tafel.
Soms moet je je nieuwsgierigheid beteugelen. Je vraagt je af: had ik dit echt wel willen weten? Hoe komt de bodybuilder aan al die littekens? Wil ik echt wel die verhalen weten?
De gezinsbegeleider vond zelf dat ze achteraf iets te snel was met haar aanbod om eens mee te eten. Eerst maar eens op de koffie was misschien beter geweest. Ze was nog maar net aan de maaltijd begonnen toen een van de honden het niet langer kon ophouden. De hond nam die kenmerkende houding aan en draaide een geurende drol. In huis, naast de eettafel net waar zij zat. Op slag was haar eetlust verdwenen. Voor het gezin was het blijkbaar niets bijzonders. Moeder ruimde de drol op en zette zich weer aan de dis. Maar zij kon geen hap meer door haar keel krijgen.
